Αναλυτικά, ο κ.Μίχαλος είπε:
«Το ασφαλιστικό μας σύστημα βρίσκεται σε κατάσταση διαρκούς κρίσης τα τελευταία τριάντα χρόνια. Δεν είναι τυχαίο ότι όλες οι κυβερνήσεις, από το 1990 ως σήμερα, έχουν ανοίξει το θέμα αυτό, χωρίς βέβαια ποτέ να το αντιμετωπίζουν.
Με την σημερινή μελέτη, το ΕΒΕΑ επιχειρεί να παρέμβει και να δώσει ένα προσανατολισμό στο διάλογο και στον κυβερνητικό σχεδιασμό.
Η μελέτη παρουσιάζει μερικές πτυχές του προβλήματος, και κυρίως μια συγκεκριμένη στρατηγική προσέγγισης. Από αυτά, τα οποία είναι πολύ σημαντικά και αναφέρονται αναλυτικά στο κείμενο της, έχει αξία να επισημάνει κανείς τα ακόλουθα:
Πρώτον, το σύστημα συντάξεων, παντού στον κόσμο, αναπληρώνει το εισόδημα εργασίας με τέτοιο τρόπο, ώστε να μειώνει τις ανισότητες. Στην Ελλάδα οι ανισότητες μετά τα 65 είναι κατά πολύ μεγαλύτερες. Το σύστημα συντάξεων όχι μόνο δεν φαίνεται να θεραπεύει τις ανισότητες, αλλά τις μεγεθύνει, σημειώνοντας παταγώδη αποτυχία ως προς την κοινωνική αποστολή του. Ο λόγος που συμβαίνει αυτό δεν είναι γιατί τα ποσοστά αναπλήρωσης που υπόσχονται τα Ταμεία για πλήρη εργασιακή πορεία είναι χαμηλά. Αντίθετα, σε πολλές περιπτώσεις είναι άνω του 100%. Το πρόβλημα είναι ότι οι συντάξεις προκύπτουν από λίγα έτη υπηρεσίας. Δεν είναι τυχαίο ότι, ακόμα και στο ΙΚΑ, μόλις το 15% των ανδρών που κάνουν αίτηση συνταξιοδότησης επικαλείται ως νομική βάση το όριο των 65 ετών. Το 85% ακολουθεί κάποιου είδους εξαίρεση από τον κανόνα.
Δεύτερον, το δικό μας σύστημα συντάξεων δημιουργεί το μεγαλύτερο οικονομικό βάρος, ως ποσοστό του ΑΕΠ. Για κάθε ευρώ που παράγει η οικονομία, σχεδόν 25 λεπτά θα πρέπει να αφαιρούνται για την κατανάλωση των συνταξιούχων. Ενώ το 30% της δαπάνης για συντάξεις χρηματοδοτείται πλέον μέσω επιχορηγήσεων, δηλαδή από το φορολογούμενο. Ποσοστό το οποίο θα γίνεται ολοένα και μεγαλύτερο τα επόμενα χρόνια.
Τρίτον, το σύστημα επιβάλλει υψηλό μη μισθολογικό κόστος, ιδιαίτερα στους νέους εργαζόμενους. Υψηλό κόστος συμμόρφωσης, λόγω της πολυπλοκότητας της νομοθεσίας στους εργοδότες. Μεγάλα εμπόδια στην κινητικότητα των εργαζομένων, ιδίως από το δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα. Μεγάλα εμπόδια στην ανάπτυξη 2ου και 3ου πυλώνα, δηλαδή στην ανάπτυξη μη κρατικών, συλλογικών και ατομικών προσπαθειών βελτίωσης της οικονομικής θέσης των ηλικιωμένων. Όσον αφορά στην αντιμετώπιση της ισότητας των φύλων, το σύστημα ενσωματώνει μια υπερπροστατευτική θέση στις γυναίκες, που θυμίζει πατερναλιστικά πρότυπα παλαιάς κοπής. Τέλος, η πολυπλοκότητα και η αδιαφάνεια του συστήματος το καθιστούν, αντί για εστία συναίνεσης, μια μόνιμη εκρηκτική θρυαλλίδα στις εργασιακές σχέσεις.
Οι παραπάνω λόγοι θα αρκούσαν για να αντιληφθεί το πολιτικό μας σύστημα γιατί θα πρέπει επειγόντως να προχωρήσουμε σε δομικές αλλαγές στο ασφαλιστικό σύστημα. Δεν είναι όμως μόνοι αυτοί. Υπάρχει ένα στοιχείο στην μελέτη το οποίο συγκλονίζει. Οι εργαζόμενοι μετά το 1992, έχουν υψηλότερα όρια ηλικίας, υψηλότερες εισφορές και χαμηλότερες συντάξεις από τις άλλες γενιές. Υπολογισμοί του ΟΟΣΑ του 1998, αλλά και πιο πρόσφατοι, λέει η μελέτη, οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η οικονομική απόδοση των εισφορών της γενιάς αυτής είναι ήδη αρνητική. Δηλαδή, αν τα άτομα αυτά τοποθετούσαν τα χρήματα των εισφορών τους σε κάποια ασφαλή επένδυση, θα προέκυπτε μεγαλύτερη σύνταξη από αυτή που θα πάρουν από το ΙΚΑ. Πιστεύει κανείς ότι μπορεί μια κοινωνία να προχωρήσει παραπέρα με μια τέτοια παραδοχή; Εγώ πιστεύω ότι αυτό αποτελεί αίτιο για μεγάλες κοινωνικές εντάσεις στο άμεσο μέλλον. Αίτιο για την πλήρη απαξίωση του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης. Και όσοι δεν το βλέπουν, απλώς στρουθοκαμηλίζουν. Δεν μιλάμε πλέον για άλλο ένα κομμάτι του δημοσιονομικού προβλήματος της χώρας, αλλά για μια πραγματική βόμβα στα θεμέλια του κράτους δικαίου.
Η Ελλάδα θα πρέπει να κάνει μια νέα αρχή. Χρειαζόμαστε ένα νέο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης για τους νέους εργαζόμενους.
Το οποίο θα πρέπει:
- Να θέτει το σύστημα σε νέα βάση.
- Να έχει ορατό αντίκρισμα για το νέο εργαζόμενο.
- Να έχει ορατά οφέλη για την κοι
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr