Βρισκόμαστε αισίως στον έβδομο χρόνο της κρίσης. Από το Μέγαρο Μαξίμου έχουν περάσει τρεις εκλεγμένοι πρωθυπουργοί, δύο υπηρεσιακοί και ένας εξωκοινοβουλευτικός. 

Οι ημέρες που διανύουμε αρχίζουν για μία ακόμη φορά να μοιάζουν επικίνδυνα με το καλοκαίρι του 2015. Τότε που η κυβέρνηση με επικεφαλής της διαπραγμάτευσης τον Ι. Βαρουφάκη «έκλεινε» την συμφωνία από στιγμή σε στιγμή αλλά τελικά κατέληξε σε δημοψηφίσματα, ανατροπές, κωλοτούμπες και όσα ακολούθησαν.

Εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, σε λίγες εβδομάδες ο Αλ. Τσίπρας, ο Ν. Παππάς, ο Π. Καμμένος και όσοι έχουν ακόμη διάθεση, θα γιορτάζουν την συμπλήρωση δύο ετών από την αναρρίχηση του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. 

Δεν ήταν ούτε το «kalispera» ούτε η «spanakopita» και το «ouzo», ούτε καν το «filotimo»… Ούτε το «Zito i Hellas» που ο Μπαράκ Ομπάμα αναφώνησε αποχαιρετώντας την Αθήνα. 

Οσο η καταστροφολογία για τις επιπτώσεις της εκλογής του Ντόναλντ Τραμπ συνεχίζεται (για τους λάθος λόγους) και η ελληνική κυβέρνηση ετοιμάζεται να υποδεχθεί τον απερχόμενο πρόεδρο Ομπάμα σε συνθήκες προβληματικές, οι ενδείξεις για τις επιπτώσεις της αναμενόμενης πολιτικής στροφής της Ουάσιγκτον δεν είναι ενθαρρυντικές για την χώρα μας.

Υπάρχουν πολλοί που πιστεύουν ότι ένας ανασχηματισμος μίας τέτοιας κυβέρνησης μπορεί να καταφέρει θεαματικές μεταμορφώσεις και ως δια μαγείας να μετατρέψει την Ελλάδα σε κάτι άλλο από αυτό που είναι. Ετσι φαίνεται τουλάχιστον από τα περισσότερα δημοσιεύματα και ρεπορτάζ (ή «ρεπορτάζ») που ακολούθησαν τις αλλαγές της προηγούμενης Παρασκευής.