Ο υφυπουργός αθλητισμού Σταύρος Κοντονής μετέβη, όπως διάβασα, στη Μαδρίτη για να παρακολουθήσει τον ευρωπαϊκό τελικό του μπάσκετ. Ελπίζει κανείς ότι, εκτός από τη θαυμαστή μαχητικότητα του Ολυμπιακού (παρά το στενόχωρο τελικό αποτέλεσμα), διαπίστωσε από κοντά και κάτι ακόμη: ότι εκατομμύρια άνθρωποι θεωρούν τις διοργανώσεις του είδους μεγάλες γιορτές και εντυπωσιακές εκδηλώσεις αθλητικής προσπάθειας καθώς και ότι οι ευρωπαϊκές -μάχες και- δάφνες του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού (παλαιότερα –και ελπίζει κανείς και στο μέλλον- και άλλων ομάδων της χώρας) προσθέτουν στους Έλληνες αθλητές και φιλάθλους μια αναντικατάστατη διάσταση ενδιαφέροντος, συγκίνησης και απόλαυσης που δεν μπορούν να προσφέρουν οι εσωτερικές κοκορομαχίες ακόμη και αν παύσουν να λειτουργούν ως θερμοκήπια του χουλιγκανισμού.

Όπως διαβάσατε ή ακούσατε, ο Γ.Πανούσης προέβλεψε ότι ο παιδοκτόνος, αν δεν αυτοκτονήσει, θα δολοφονηθεί εντός φυλακής.

Αντιγράφω το πρώτο υστερόγραφο του άρθρου του αναπληρωτή υπουργού Εσωτερικών Γιάννη Πανούση στα «Νέα» (3.4.2015):
«Έχει επιστημονικό ενδιαφέρον το ότι μερικοί “καθαρόαιμοι αριστεροί” (ποιος τους έχρισε άραγε;) θεωρούν “φασιστικό” ό,τι δεν τους αρέσει και το υβρίζουν ως χυδαίο. Ιδού το ήθος των “γνήσιων”.»

Πριν από χρόνια, σε επαρχιακή πόλη της Γαλλίας, η ιδιοκτήτρια ενός καφενείου με ρώτησε για την καταγωγή και το επάγγελμά μου και, έχοντας δει ότι διάβαζα την τοπική εφημερίδα που είχε πρώτο θέμα τις ενστάσεις αντισυνταγματικότητας για ένα νόμο του Σαρκοζί, ζήτησε τη γνώμη μου. Παρά την επισήμανσή μου ότι δεν ήξερα τη γαλλική συνταγματική νομοθεσία ούτε τη νομολογία επ’ αυτής, επέμεινε ότι κάτι, πάντως, παραπάνω θα αντιλαμβανόμουν λόγω δικηγορίας.

Από τον τρόπο που οδηγηθήκαμε στις πρόωρες εκλογές και από την προεκλογική εκστρατεία που παρακολουθήσαμε φοβούμαι ότι, μεταξύ πολλών άλλων, επιβεβαιώνονται και τα ακόλουθα δύο συμπεράσματα.

Πριν …παλιώσει πολύ η είδηση, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας ορισμένα από τα «ευρήματα» στο κρησφύγετο Ξηρού, όπως τα διάβασα, σε ομότιτλο δημοσίευμα («Τα Ευρήματα») εφημερίδας, προφανώς κατ’ αντιγραφή από αστυνομικό δελτίο τύπου. 

Με την απεργία πείνας του Ν.Ρωμανού, αλλά –σε μικρότερο βαθμό- και με εκείνη των Σύρων προσφύγων, νομίζω ότι είχαμε μία ακόμη ένδειξη της δυσκολίας του ελληνικού δημόσιου λόγου (πολιτικού, δημοσιογραφικού και «ανεπίσημου») να ξεκαθαρίσει ποιες θέσεις-κανόνες, ποιες «μείζονες προτάσεις» όπως θα έλεγαν οι νομικοί, βρίσκονται πίσω από τις εκατέρωθεν πράξεις και τοποθετήσεις, ώστε να μπορέσει στη συνέχεια να τις συζητήσει.