Ο τηλεοπτικός σταθμός 902, του οποίου το Π.Γ. της Κ.Ε. του ΚΚΕ (νοσταλγία προκαλούν αυτές οι διατυπώσεις, θυμίζουν ΕΣΣΔ, Γκρομίκο, Ακρομέγιεφ κ.ο.κ.) ανακοίνωσε (και αποφάσισε) τη ληξιαρχική πράξη θανάτου λόγω του μεγάλου κόστους μετάβασης στην ψηφιακή εποχή, ήταν βέβαια κομματική επιχείρηση με προπαγανδιστικό στόχο – ήταν όμως και επιχείρηση εμπορική, με την έννοια ότι αποσκοπούσε να καλύπτει το κόστος της από διαφημίσεις και όχι από χρηματοδότηση του κόμματος ή εισφορές φίλων.

Λίαν επιτυχημένος διαχειριστής κεφαλαίων στις ΗΠΑ είχε πει προ ετών ότι συνήθιζε να διαβάζει τις τιμές των χρεογράφων με μία μέρα καθυστέρηση. Τον βοηθούσε, έλεγε, να αποφεύγει τον πειρασμό της εστίασης στην ημερήσια διακύμανση. Όσο για τις μεσοπρόθεσμες αναλύσεις, πρόσθετε, διάβαζε πάντα και όσες είχαν γραφεί μερικά χρόνια νωρίτερα - για να θυμάται πόσο έξω έπεφταν συνήθως οι εκάστοτε «έγκυρες» προβλέψεις.

Γνωστός μου αφηγούνταν πριν λίγα χρόνια ότι στη διάρκεια επίσκεψής του στη Νέα Υόρκη βγήκε από εστιατόριο για να καπνίσει. Καθώς ικανοποιούσε το ακόλαστο αυτό πάθος του, έκανε μερικά βήματα προς όμορο κτίριο - και είδε έκπληκτος τον θυρωρό να του ζητάει να απομακρυνθεί προς την άκρη του πεζοδρομίου μήπως έμπαινε ο καπνός στο ισόγειο από ένα ...παράθυρο που έτυχε να είναι ανοιχτό. «Όταν μία κοινωνία ασχολείται με κάτι τέτοια», είχε κλείσει την αφήγησή του, «καταλαβαίνεις ότι έχει τελειώσει».

Όλα άρχισαν με ένα σφάλμα, μια απρονοησία. Είναι αλήθεια ότι τυχαίνει συχνά, κατ’ εξακολούθηση που λένε, τόσο που ίσως κάποιοι θα το απέδιδαν όχι σε αμέλεια αλλά σε ενδεχόμενο δόλο.

Ο αποκλεισμός από την ολυμπιακή ομάδα της άλτριας κ. Παπαχρήστου είναι από τις υποθέσεις που με εκνευρίζουν - κι ας είναι «ελάσσονες» (καθόλου ελάσσονες, βέβαια, αν είσαι εσύ ο αποκλειόμενος), επειδή στηρίζονται σε ένα άθροισμα συνειρμών καθόλου αυτονόητων, των οποίων συνήθως παραλείπουμε την εξέταση. Και ήταν, νομίζω, θετικό ότι σ’ αυτήν την περίπτωση ο σχολιασμός στο διαδίκτυο υπέδειξε τα κενά προλαβαίνοντας την αρθρογραφία.

 Φημολογείται, έλεγε φίλος, ότι ο Πάνος Καμμένος θέλει να αλλάξει το μικρό του όνομα. Από «Πάνος» θέλει να το κάνει «Εντελώς». Το ληξιαρχείο έχει αντίρρηση. Η κατάληξη των ελληνικών κυρίων ονομάτων, διατείνεται, πρέπει να είναι σε «-ος», το «-ως» είναι μόνο για επιρρήματα.

 «Ο Πίου το μαύρο πιστόλι» είναι μια πολύ καλή στιγμή της εμπορευματικής πνευματικής παραγωγής - τομέας της οποίας νομίζω ότι είναι η διαφήμιση (όπως και η «λογοτεχνία» του συρμού, ίσον τα εκατοντάδες νέα αφηγήματα που, σε αντίθεση με τις επιτυχημένες διαφημίσεις, σου γεννούν το αίσθημα ότι θα είχες πράξει άριστα αν, αντί γι’ αυτά, είχες ξαναδιαβάσει κάτι άλλο, παλιότερο).