Απορροφημένοι στα τεράστια προβλήματα της οικονομίας μας και στην ανασφάλεια που νοιώθει ο καθένας λόγω του κλίματος που επικρατεί, έχουμε ξεχάσει ως πολίτες και ως μήντια  - ελπίσουμε ότι δεν το ξεχνά και η κυβέρνηση- ότι δίπλα μας υπάρχει ένας ισχυρός γείτονας που αναπτύσσει μεθοδικά, στο πλαίσιο της συνέχειας που πρέπει να χαρακτηρίζει ένα σοβαρό κράτος και σε βάθος χρόνου τη στρατηγική του. To κράτος λέγεται Τουρκία και η στρατηγική του είναι να απλώσει την επιρροή του, τουλάχιστον στα όρια της πάλαι ποτέ Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και ακόμη παραπέρα. Άλλωστε, ένας από τους θεωρητικούς αυτής της πολιτικής, ο Αχμέτ Νταβούτογλου, τυχαίνει σήμερα να είναι και ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας.

Στα 5,5 χρόνια που η Νέα Δημοκρατία κάθησε στην εξουσία έδειξε ότι ποτέ δεν κατάλαβε τι σημαίνει ότι η Ελλάδα είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης και ποιες είναι οι υποχρεώσεις που προκύπτουν από το γεγονός αυτό. Εδειξε έναν απαράμιλλο επαρχιωτισμό, θεωρώντας ότι μπορεί να ξεπεράσει τους κανόνες και τις οδηγίες των Βρυξελλών και μία συμπεριφορά που ξεκινούσε από την παροχή ψευδών στοιχείων για την οικονομία (με την ανοχή κοινοτικών αξιωματούχων, είναι η αλήθεια), συνεχιζόταν με  την συστηματική απουσία υπουργών από τις συνόδους με τους ομολόγους τους και έφθασε μέχρι την αγνόηση των οδηγιών και των επισημάνσεων θεσμικών αξιωματούχων της Ευρωζώνης. Και έτσι φτάσαμε εκεί που βρισκόμαστε σήμερα.

Η δολοφονία του δήμαρχου του Παγγαίου προκάλεσε εντύπωση για την αγριότητα που επέδειξαν οι δράστες, ευυπόληπτα μέλη της τοπικής κοινωνίας μέχρι προχθές, για την βλακεία τους, που θα μείνει στην ιστορία του εγκλήματος στην Ελλάδα, για την ευκολία με την οποία βρίσκει κανείς όπλα σήμερα στη χώρα μας, για τα μυστικά που κρύβει η «ήρεμη» ζωή στην ελληνική επαρχία και για την ευκολία με την οποία η αστυνομία ξεδιάλυνε την υπόθεση. Ταυτόχρονα όμως αποτελεί μία ακόμη απόδειξη της παροιμιώδους διαφθοράς που επικρατεί στην τοπική αυτοδιοίκηση.

Δεν ήταν καλή η χρονιά που έφυγε για την ελληνική κοινωνία και δεν θα είναι καλή και η χρονιά που έρχεται, αν δούμε τα πράγματα από την οικονομική σκοπιά. Η φούσκα, δηλαδή το μοντέλο που είχαμε δημιουργήσει, έσκασε, καθώς η κυβέρνηση που μας ταλαιπώρησε επί 5,5 χρόνια με την θρυλική πια ανικανότητά της, δεν μπόρεσε και δεν τόλμησε να πάρει κάποιες σωστές αποφάσεις, με αποτέλεσμα να βρισκόμαστε στο χείλος της πτώχευσης και ταυτόχρονα το κλωτσοσκούφι των εταίρων, των μήντια και των αγορών.

Υπάρχει μία κατηγορία πολιτών, που ενώ στις περισσότερες ευνομούμενες και συγκροτημένες χώρες αποτελούν την σπονδυλική στήλη των κοινωνιών τους, στη χώρα μας δεν εκπροσωπούνται από κανένα. Και όχι μόνο δεν εκπροσωπούνται αλλά χαρακτηρίζονται πλέον ως οι «αγαθοί» ή και «χαζοί», άξιοι της μοίρας τους και της γενικής καταφρόνιας, αφού τον τόνο στην  ελληνική κοινωνία τον δίνουν πλέον οι μάγκες, οι νταήδες, οι αεριτζήδες, τα λαμόγια και οι δημοσιοσχετίστες με τα φιδίσια σώματα. Τους βλέπουμε συνεχώς και παντού και αυτοί αναμφισβήτητα έχουν πάρει το πάνω χέρι, για να φτάσουμε βέβαια εδώ που φτάσαμε. Στο σημείο της έσχατης παρακμής σχεδόν.