Τα πάνω κάτω και τα αριστερά δεξιά ήρθαν τα πράγματα στο Σύριζα στις χθεσινές εσωκομματικές εκλογές, αν και ο αγώνας δεν έχει λήξει ακόμη, αφού θα υπάρξει και δεύτερος γύρος. Η έκπληξη θα ήταν πλήρης και ολοκληρωτική αν δεν είχε προηγηθεί τις αμέσως προηγούμενες μέρες η δημοσκόπηση της Μέτρον, που προϊδέασε ότι ο Κασσελάκης έφτανε με φόρα στον τερματισμό του πρώτου γύρου και διεκδικούσε με απαιτήσεις την ηγεσία του κόμματος. Το αποτέλεσμα όμως ξεπέρασε προειδοποιήσεις και προσδοκίες, αφού ο λεγάμενος οδεύει προς τον δεύτερο της επόμενης Κυριακής ως μεγάλο φαβορί, καθώς κέρδισε καθαρά και με διαφορά χθες.

Το Σαββατοκύριακο που έρχεται δεν είναι συνηθισμένο από πολιτικής πλευράς. Το Σάββατο το βράδυ θα μιλήσει ο πρωθυπουργός στη Θεσσαλονίκη, σε ένα κλίμα προβληματισμού και ανασφάλειας που έχει δημιουργήσει η τεράστια καταστροφή στη Θεσσαλία, σε συνδυασμό με την πολύ μεγάλη καταστροφή που προκάλεσε λίγες μέρες πριν η πυρκαγιά στον Έβρο. Την Κυριακή θα γίνουν οι εσωκομματικές εκλογές στον ΣΥΡΙΖΑ για την ανάδειξη νέου ηγέτη στο πλαίσιο ενός σκηνικού με βασικό νέο χαρακτηριστικό την υποψηφιότητα Κασσελάκη. Που σημαίνει ότι από μεθαύριο θα υπάρχει πάλι άφθονη τροφή για δημοσιογράφους, πολιτικούς και άλλους που ασχολούνται με τα κοινά, για να λένε το μακρύ τους και το κοντό τους για το επόμενο αρκετό διάστημα.

Δεν πιστεύω ότι μπορεί να γίνει, αλλά η Ελλάδα χρειάζεται πλήρη ανασυγκρότηση για να αποκτήσει μέλλον. Γιατί τώρα, έτσι όπως είναι και μετά την τεράστια (ολική, θα μπορούσαμε να πούμε) καταστροφή που προκάλεσαν πυρκαγιές και πλημμύρες, συν όλα τα άλλα, μέλλον δεν έχει. Και πείτε με καταστροφολόγο, απαισιόδοξο, προδότη, ανεπρόκοπο ή ό,τι άλλο θέλετε. Εγώ πιστεύω ακράδαντα ότι η χώρα, έτσι όπως είναι, με τις θεομηνίες που την έχουν πλήξει, με τη νοοτροπία που κυριαρχεί στην κοινωνία της, αλλά και με την χαμηλή (ευθέως ανάλογη της ελληνικής κοινωνίας) ποιότητα τόσο της πολιτικής τάξης, όσο και της μεγάλης πλειοψηφίας των οικονομικών και πνευματικών ταγών της, έχει φτάσει στα όρια του ασυνάρτητου μοντέλου που λανσάρει από τότε που εμφανίστηκε με κρατική υπόσταση.

Ομολογώ ότι δεν πολυξέρω τα εσωκομματικά του Σύριζα – όπως και κανενός άλλου κόμματος καθώς αρνούμαι και αδυνατώ να τα παρακολουθήσω – αλλά είναι φανερό ότι η διεκδίκηση της ηγεσίας από τον «ουρανοκατέβατο» Κασσελάκη έχει προκαλέσει σύγχυση και αμηχανία στους κόλπους του κόμματος. Από τα μέλη και στελέχη που εκδηλώνονται καταλαβαίνω ότι οι απόψεις ποικίλλουν σε βαθμό και ακόμη περισσότερο, ότι προοιωνίζονται σχίσμα, όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα των κομματικών εκλογών. Αφήστε που υπάρχουν και αυτοί που αποφεύγουν να εκφραστούν, προς το παρόν τουλάχιστον, οπότε μένει να δούμε πως θα τοποθετηθούν στην κάλπη και τότε ίσως το αναμενόμενο – κατά τη γνώμη μου πάντα – σχίσμα θα πάρει καθοριστικές διαστάσεις…

Καλά, να μην αντιλαμβάνονται επί χρόνια Τσίπρας και οι υπόλοιποι Συριζαίοι ότι με τη συμπεριφορά και τη ρητορική τους λειτουργούσαν ως δεκανίκι του Μητσοτάκη, ήταν αναμενόμενο. Τόσο μπορούσαν, τόσο τους έκοβε. Αλλά να νομίζουν ο πρωθυπουργός και οι υπόλοιποι κυβερνητικοί ότι μόνοι τους, χάρις στις ικανότητές τους και την ακτινοβολία τους, χωρίς την αμέριστη βοήθεια του Σύριζα, κατάφεραν να κυριαρχήσουν πολιτικά, δείχνει απουσία επαφής με την πραγματικότητα, αν όχι και αγνωμοσύνη απέναντι στους Συριζαίους ευεργέτες τους. Εγώ πάντως αμαρτίαν ουκ έχω γιατί βροντοφωνάζω από καιρό ότι το μεγάλο δεκανίκι του Μητσοτάκη ήταν ο Τσίπρας και το δεύτερο ο Ερντογάν, τότε που ο Τούρκος απειλούσε καθημερινά ότι θα μας την πέσει νύχτα. Όπως επίσης επισημαίνω εδώ και πολλούς μήνες ότι η κυβερνητική πλευρά ενίσχυε με πάρα πολλούς τρόπους όλα τα κακά χαρακτηριστικά της ελληνικής κοινωνίας και του κρατικού μηχανισμού στη διάρκεια της μακράς – από τον περυσινό Σεπτέμβριο – προεκλογικής περιόδου. Για να εξασφαλίσει προφανώς τον θρίαμβό της.

Φωτιές, φωτιές, φωτιές. Η ιστορία της ζωής μας αυτό το καλοκαίρι. Και όσο και να πιστεύω στην πραγματικότητα της κλιματικής αλλαγής/κρίσης, όσο και να μην πιστεύω στις θεωρίες συνωμοσίας, αυτές στην Βόρεια Ελλάδα, από την Καβάλα μέχρι την Ροδόπη και την κατακαημένη Αλεξανδρούπολη, μού φαίνονται ύποπτες.

Το ιστορικό της διαδρομής που ακολούθησαν Κροάτες χουλιγκάνοι για να φτάσουν στην Αθήνα και να προκαλέσουν / εμπλακούν  επεισόδια που κατέληξαν στη δολοφονία ενός νεαρού οπαδού, επιβεβαιώνει όσους πιστεύουν ακράδαντα – μεταξύ των οποίων και ο υπογράφων – ότι η Ελλάδα είναι «ξέφραγο αμπέλι». Γιατί έτσι το θέλουν  η πολιτική τάξη και η κοινωνία της και γιατί με ανάλογη  νοοτροπία λειτουργούν οι πάντες και τα πάντα, είτε στο πλαίσιο του δημόσιου τομέα, είτε του ιδιωτικού. Είναι απόλυτα φανερό πια ότι ούτε το στράτευμα και ακόμη περισσότερο, ούτε η αστυνομία, εξαιρούνται από τον κανόνα Η δεύτερη μάλιστα συμβάλλει όσο μπορεί στην ενίσχυση της άποψης ότι η χώρα είναι «ξέφραγο αμπέλι».