Πληροφορούμενος πρόσφατα τη φόρα-φάτσα επίθεση του Ρουβίκωνα στο αστυνομικό τμήμα Ομονοίας και την μετέπειτα αντίδραση των πολιτικών προϊσταμένων της ελληνικής αστυνομίας όσον αφορά το γεγονός, αλλά και την ανοιχτή διαφωνία μεταξύ των υπουργών άμυνας και εξωτερικών κατά τη διάρκεια υπουργικού συμβουλίου καθώς και την αντίδραση του πρωθυπουργού στο συγκεκριμένο γεγονός, αυτόματα μου ήρθαν στο μυαλό φαιδρές αλλά και άκρως παράλογες καταστάσεις που αναδύονται στην επιφάνεια κατά τη διάρκεια φαινομένων πολιτικής ασυμμετρίας.

 Μ' όλες τις "κακίες" που εκστομίζονται τον τελευταίο καιρό από τους γέροντες και τις γερόντισσές μας (άνω των 70 ετών) περί της αναλογιστικής και ασφαλιστικής ιδιοφυΐας των Τσακαλώτου και Τσίπρα λόγω του πρόσφατα ανακοινωθέντος τρόπου επίλυσης του προβλήματος του αριθμού και μεγέθους των συντάξεών τους, οφείλω να ομολογήσω ότι η τελική ώθηση στο να γράψω το παρακάτω σχόλιο προήλθε από ένα ξαφνικό νυχτερινό τηλεφώνημα της συνήθως ήρεμης (λόγω ηλικίας - ετών 88, συνταξιούχος) και μετριοπαθών πολιτικών πεποιθήσεων μητέρας μου: "βρε παιδάκι μου, ψάχνω να βρώ αυτή τη συνταγή με τα πολίτικα σουτζουκάκια που μου ζήτησε ο γιός σου, αλλά δεν τη βρίσκω - είναι κι αυτή η τηλεόραση που μας έχει τρελάνει... "κόβονται οι συντάξεις, δεν κόβονται οι συντάξεις", κι ο Τσακαλώτος που λέει στους δανειστές ότι δεν υπάρχει πρόβλημα αν δεν κοπούν γιατί όπου να 'ναι πεθαίνουμε, πού μυαλό για συνταγές... Κι επειδή αυτό το τελευταίο το εξέλαβα ως απειλή να μη βρεθεί η συνταγή και να έχουμε ντράβαλα αν δεν γράψω κάτι σχετικά με το θέμα των διαρκών μειώσεων των συντάξεων, κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία, αποφάσισα να σας ζαλίσω με το παρακάτω σχόλιο:

Μεγάλο νταβαντούρι γίνεται τον τελευταίο καιρό -μέσα κι έξω απ' τη Βουλή, των τηλεοπτικών παραθύρων και των πρωινάδικων μη εξαιρουμένων- για το ποσοστό οικονομικής ανάπτυξης που -πρέπει να- θεωρείται απαραίτητο για να αποτελέσει εφαλτήριο εξόδου της ελληνικής οικονομίας από τη πολύχρονη κρίση και τον οικονομικό μαρασμό που τη χαρακτηρίζουν, δίνοντας επιτέλους βάσιμες ελπίδες επίτευξης οικονομικής μεγέθυνσης διαρκείας (σε βάθος χρόνου αλλά και ικανοποιητικού μεγέθους).

Με πυξίδα την όσο το δυνατόν αντικειμενικότερη παρατήρηση των εξελίξεων της ελληνικής οικονομικής πραγματικότητας, οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει κάποια δειλά βήματα, τόσο από τους εμπλεκόμενους εθνικούς και ευρωπαϊκούς θεσμικούς φορείς, όσο και από τα ίδια τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, για την απαλλαγή των ισολογισμών τους από τα τοξικά στοιχεία του ενεργητικού τους - Kαι κυρίως για την απολύτως απαραίτητη εξυγίανση των δανειακών τους χαρτοφυλακίων.

Οι νόμοι για την εργασία και την απασχόληση που προσαρμόστηκαν στις δομές της βιομηχανικής εποχής του εικοστού αιώνα έχουν καταστεί -σε αρκετές περιπτώσεις- αναποτελεσματικοί, λόγω της ραγδαίας εισαγωγής της τεχνολογίας στη παραγωγική διαδικασία, καθώς και της εκτεταμένης χρήσης του διαδικτύου. Το γεγονός αυτό έχει προκαλέσει σημαντικές ανισορροπίες στις αγορές εργασίας παγκοσμίως. Φυσικά, κάθε σημαντική αλλαγή συνθηκών στο οικονομικό περιβάλλον προκαλεί τόσο επιθυμητά όσο και ανεπιθύμητα αποτελέσματα. Ειδικά όμως για τη περίπτωση της Ελλάδας της κρίσης, όσον αφορά την αγορά εργασίας, όλα αυτά μεταφράζονται -σε ελεύθερη μετάφραση- ως... "μπάτε σκύλοι αλέστε, κι αλεστικά μη δώσ'τε".

Καθώς κοίταζα το ημερολόγιο στο μόνιτορ του ηλεκτρονικού μου υπολογιστή προσπαθώντας να προγραμματίσω ένα επαγγελματικό ταξίδι, συνειδητοποίησα ότι μέρες μόνο μας χωρίζουν από την αρχή του επόμενου χρόνου και μερικοί μόνο μήνες από τον Αύγουστο του 2018. Και ξαφνικά, αντί για τις λεπτομέρειες του ταξιδιού, απ' το μυαλό μου αναδύθηκαν δύο ερωτήματα απαιτώντας επίμονα κάποια πειστική απάντηση. Παρακάτω παραθέτω τα ερωτήματα, αλλά και τα συμπεράσματα που ήρθαν στην επιφάνεια μετά από σύντομη κουβέντα με συναδέλφους που προθυμοποιήθηκαν να μοιραστούν τη γνώμη τους μαζί μου κατά τη διάρκεια του μεσημεριανού φαγητού:

Η αποκαλούμενη "μεγάλη ύφεση" (great recession) του 2008 ή εναλλακτικά η οικονομική κρίση του 2008 και στη συνέχεια η κρίση χρέους της ευρωζώνης υποχρέωσαν την Eυρωπαϊκή Ένωση να προχωρήσει σε μία σειρά θεσμικών αλλαγών ώστε να επιτύχει σταθεροποίηση του συστήματος και να προφυλάξει τα μέλη της από συστημικούς κινδύνους. Έτσι λοιπόν, από τη μία μεριά έπρεπε να εξασφαλίσει τη χρηματοδότηση των κρατών-μελών που βρέθηκαν στη δίνη του κυκλώνα λόγω υπερβολικών κρατικών ελλειμμάτων (περίπτωση Ελλάδας) και από την άλλη, να δημιουργήσει μηχανισμούς εποπτείας για τις τράπεζες (περίπτωση Ιρλανδίας και Κύπρου). Η κρίση, ως γνωστόν, έφερε στα πρόθυρα της διάλυσης το ευρώ.