O φαινομενικά τελειοκράτης ηγέτης διαφέρει τις περισσότερες φορές από αυτό που δημιουργεί την εντύπωση ότι είναι. Η αγάπη του για την τελειότητα δεν είναι πάντα αληθινή. Παίζει ένα παιχνίδι με τους ανθρώπους, για να κρύψει το πάθος του για εξουσία και έλεγχο στους γύρω του. Είναι το παιχνίδι της υπεροχής τού ενός, που έχει σκοπό να μειώσει τους άλλους για να μπορεί αυτός να λάμψει συγκρινόμενος μαζί τους. Φοβάται την αποτυχία, προσπαθεί να δείχνει τέλειος, φανερώνοντας έτσι τη μεγάλη του φιλοδοξία να είναι πάνω από τους άλλους. Επιμένει να τηρούν οι άλλοι τους δικούς του κανόνες, εξασφαλίζοντας έτσι ότι δεν θα μπορέσουν να τον ξεπεράσουν, εφόσον ανεβάζει όλο και πιο ψηλά τα ζητούμενα standards που θέτει και που ούτε εκείνος δεν μπορεί από μόνος του να φθάσει. Διαπνέεται από έντονο φόβο και ζητά να προστατευθεί με ένα φράγμα από κανόνες και πρότυπα. Του είναι αδύνατη η συνύπαρξη σε μια ομάδα με άλλα ισότιμα μέλη. Πρέπει να κατηγορήσει, να βρει λάθη και να επιρρίψει ευθύνες σε όλους, για να μπορέσει να τους εξουδετερώσει, να τους χαρακτηρίσει κατώτερους και να αποκτήσει την πολυπόθητη ανωτερότητα, έστω και αν αυτό δεν είναι προς το συμφέρον του. Θέλει να κρατά πάντα μια απόσταση ανωτερότητας ανάμεσα στον εαυτό του και τους άλλους, επειδή φοβάται την ισότιμη συμμετοχή στην κοινωνία. Παίζει το παιχνίδι «εγώ ο μεγάλος, εσύ ο μικρός». Στόχος του δεν είναι η δημιουργία από μόνη της, αλλά και ο ανταγωνισμός και η από θέση ανωτερότητας σύγκριση του εαυτού του με όλο τον υπόλοιπο κόσμο, μέσα από την οποία επιβεβαιώνει στα όνειρά του, την καθολική υπεροχή του μέσα από την φαινομενική επιτυχία του, η οποία όμως συνεχίζει να τον κρατάει μακριά από την ευτυχία.