Η Αγλαΐα Παππά νιώθει πως έχει κάνει τις επαναστατικές της πράξεις. Δεν θέλει, όμως, οι νέοι άνθρωποι του θεάτρου να νιώσουν το μάταιο, γιατί ήταν εκείνοι που της θύμισαν πως κανένας αγώνας δεν είναι μάταιος.