Λόγω ανικανότητας η κυβέρνηση καταφεύγει διαρκώς στην εύκολη λύση, που κάθε άλλο παρά λύση είναι. Και μέσα στην απελπισία μας εμείς έχουμε αρχίσει να βλέπουμε λογική την εύκολη λύση χωρίς να σκεφθούμε τι ακριβώς υποστηρίζουμε. Ας δούμε μερικά παραδείγματα- όχι μόνο από την οικονομία. Και ας ξεκινήσουμε από την κατάργηση του ασύλου και τη μετακίνηση του Πολυτεχνείου- δηλαδή, της Αρχιτεκτονικής Σχολής, που είναι η μόνη που έχει παραμείνει στο κτίριο του Πολυτεχνείου- «κάπου αλλού».

Oχι, όχι, κύριε Στυλιανίδη. Δεν εννοούσαμε αυτό όταν λέγαμε ότι η κυβέρνηση πρέπει να γίνει πιο εξωστρεφής. Δεν εννοούσαμε ταξιδάκια πρώτη θέση, σουίτες στο Four Seasons, λουκούλλεια γεύματα και πολυτελή weekends στο Παρίσι. Δεν εννοούσαμε ότι πρέπει εμείς να ξοδεύουμε χρήματα στο εξωτερικό. Εννοούσαμε ότι οι ξένοι πρέπει να ξοδεύουν περισσότερα χρήματα στην Ελλάδα. Μάλλον δεν γίναμε σαφείς. Ας εξηγηθούμε, λοιπόν:

Η Σύνοδος των ηγετών των είκοσι πιο αναπτυγμένων χωρών του κόσμου έληξε με επιτυχία. Τουλάχιστον έτσι λένε οι συμμετέχοντες ηγέτες και έτσι εκτιμούν και τα χρηματιστήρια τα οποία εξεδήλωσαν την ικανοποίησή τους με ισχυρή άνοδο. Ποια είναι όμως η επιτυχία της συνόδου του G20; Αποφάσισαν να διαθέσουν 1,1 τρισ. δολάρια για τη στήριξη των οικονομιών. Ελάχιστα από αυτά (6 δισ. δολάρια μόνο) θα κατευθυνθούν στις πιο αδύναμες οικονομίες.

Η κυβέρνηση μελετά και άλλα μέτρα για να περιορίσει το έλλειμμα. Τα μέτρα που εξετάζει αφορούν την αύξηση όλων των φορολογικών συντελεστών και αυξήσεις στους ειδικούς φόρους κατανάλωσης. Οι σκέψεις αυτές έρχονται να ανατρέψουν την πολιτική της τελευταίας πενταετίας, η βάση της οποίας ήταν η μείωση των φορολογικών συντελεστών των επιχειρήσεων και των υψηλών εισοδημάτων.

Η απόφαση του Γιώργου Παπανδρέου να προσεγγίσει ξανά τον πρώην πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη μόνο θετικά μπορεί να σχολιαστεί. Και όσοι την κρίνουν αρνητικά μόνο μικροκομματικά και προσωπικά κίνητρα έχουν. Ο πρώην πρωθυπουργός προσέφερε πάρα πολλά στον τόπο και αυτό μπορεί εύκολα κανείς να το διαπιστώσει αν αναλογιστεί πώς ήταν η χώρα στο τέλος του 2004 όταν ανέλαβε την κυβέρνηση ο κ. Καραμανλής και πώς είναι τώρα. Αν το ΠαΣοΚ επανέλθει στην εξουσία δεν θα έχει περιθώρια. Δεν θα έχει περιθώρια λάθους, δεν θα έχει περιθώρια χρόνου, δεν θα έχει περιθώρια πειραματισμών. Η κατάσταση είναι απελπιστική τόσο στην οικονομία όσο και στη δημόσια διοίκηση. Δεν λειτουργεί τίποτε σε κανέναν τομέα και αυτό συνέβη διότι ο Καραμανλής επέλεξε να χρησιμοποιήσει- και συνεχίζει να χρησιμοποιεί- ανίκανους, με κομματικά ή φιλικά κριτήρια. Δυστυχώς είχε κακές παρέες και έτσι οι φίλοι και οι κουμπάροι του ανέλαβαν τη διοίκηση της χώρας και τη διέλυσαν. Ο κ. Παπανδρέου, εφόσον γίνει πρωθυπουργός, δεν πρέπει να κάνει το ίδιο λάθος. Πρέπει να χρησιμοποιήσει ό,τι καλύτερο διαθέτει ο πολιτικός του χώρος και ακόμη καλύτερα θα είναι να χρησιμοποιήσει όσους θεωρεί καλούς και από άλλα κόμματα της Αριστεράς, ακόμη και από τον χώρο της Δεξιάς. Διότι αυτό επιβάλλουν η κρισιμότητα της κατάστασης αλλά και η λογική της εποχής μας.

Η οικονομική ευημερία της Δύσης στηρίχθηκε τις τελευταίες δεκαετίες στις τράπεζες και στα χρηματιστήρια. Οι μεγαλομέτοχοι των τραπεζικών ιδρυμάτων, αλλά και οι μικρότεροι μέτοχοι και φυσικά τα διευθυντικά τους στελέχη απεκόμισαν τεράστιο πλούτο απο τους μετοχές τους. Η εικόνα έχει αλλάξει ριζικά τους τελευταίους μήνες και αλλάζει διαρκώς προς το χειρότερο. Ας δούμε το παράδειγμα της citibank της μεγαλύτερης τράπεζας των ΗΠΑ.

Βρίσκομαι στη δυσάρεστη θέση να πρέπει να υπερασπιστώ την κυβερνητική πολιτική έναντι αυτού του αχαρακτήριστου ισπανού επιτρόπου, του Χοακίν Αλμούνια, που με τα μίζερα αγγλικά του τολμά να ζητεί δημοσίως από την Ελλάδα να πάρει μέτρα τώρα εν μέσω παγκόσμιας κρίσης για τη μείωση του ελλείμματος κάτω από το 3%. Ο κ. Αλμούνια είναι η προσωποποίηση του κακού επιτρόπου, του ανθρώπου που δυσφημεί την εικόνα της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Δυστυχώς ο Αλμούνια δεν αυτενεργεί, εκπροσωπεί ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και αυτό αποδεικνύει ότι η ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ενωσης βλέπει το δέντρο αντί να δει το δάσος. Εξηγούμαι: Ο έλληνας υπουργός Οικονομίας Γιάννης Παπαθανασίου υπέβαλε ένα πρόγραμμα περιορισμού των δαπανών και αύξησης των εσόδων για να αποφύγει η Ελλάδα την επιτήρηση από την ΕΕ. Το πρόγραμμα αυτό πράγματι, όπως υποστηρίζει ο κ. Αλμούνια, δεν είναι αξιόπιστο. Τα πραγματικά έσοδα του κράτους θα είναι λιγότερα και τα έξοδα θα είναι πολύ περισσότερα από αυτά που προβλέπει ο κ. Παπαθανασίου. Πράγματι το έλλειμμα μπορεί να αυξηθεί σημαντικά εφέτος. Η αύξηση των δαπανών οφείλεται στο γεγονός ότι έχουμε τις πάγιες δαπάνες και τις σπατάλες του Δημοσίου και ταυτόχρονα πληρώνουμε περισσότερα χρήματα για τόκους των δανείων μας. Οφείλεται επίσης στο γεγονός ότι η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να τονώσει όσο μπορεί την οικονομία για να μειώσει τις επιπτώσεις της διεθνούς κρίσης. Και αυτό γίνεται με την αύξηση των δημοσίων δαπανών και μόνον. Τα έσοδα από την άλλη θα είναι μειωμένα διότι θα έχουμε περιορισμό της κατανάλωσης, άρα λιγότερος ΦΠΑ και των κερδών των επιχειρήσεων, άρα λιγότεροι φόροι στα ταμεία του Δημοσίου.