Αργά ή γρήγορα όλες οι απορίες λύνονται. Εχει περάσει πάνω κάτω ένας μήνας από την ανεξήγητη επίσκεψη Τσίπρα στην Νέα Υόρκη και εκείνη την ανεκδιήγητη «συζήτησή» του με τον πρώην πρόεδρο Κλίντον. 

Αισθάνομαι την ανάγκη να παραδεχθώ πως φοβάμαι. Επειδή τίποτε δεν θα είναι πια όπως ήταν. Επειδή σκέφτομαι αν θα κυκλοφορήσω σε χώρους μαζικών συναντήσεων. Επειδή αν είναι να πάω σε μία συναυλία θα το σκεφτώ δύο φορές - μάλλον περισσότερες. Επειδή δεν με ενδιαφέρει πια τόσο πολύ το οικονομικό μακελειό που συμβαίνει στη χώρα και τις άλλες χώρες, αλλά το άλλο, το πραγματικό που μπορεί να συμβεί οπουδήποτε.

Ο Γ. Πανούσης προσπάθησε. Οσο ήταν υπουργός Προστασίας του Πολίτη μίλησε και έγραψε περισσότερο πολιτικά παρά για το πεδίο της αρμοδιότητάς του, όπου σύμφωνα με όλες τις μαρτυρίες δούλεψε αθόρυβα, στο μέτρο του δυνατού αποτελεσματικά και σε αρμονική σχέση με το δύσκολο σώμα του οποίου προΐστατο - και τις παθογένειες του οποίου επισήμανε στην πολύκροτη πρόσφατη συνέντευξή του στο Πρώτο Θέμα.

Η κυβέρνηση Τσίπρα αγκομαχεί ανενόχλητη σε ένα βασανιστικό και εξαντλητικό βήμα σημειωτόν.

Αφού έχουν πλέον ακουστεί τόσα πολλά για τις προχειρότητες και τις ασυναρτησίες της δήθεν οικονομικής δήθεν πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, μάλλον ήλθε η ώρα να ανοίξει ένα άλλο κεφάλαιο, που λέγεται «οι ευθύνες της Ευρώπης».

Δύο περιστατικά σε σχεδόν παράλληλη εξέλιξη:

Άλλο ένα μνημόνιο, άλλη μία κοινοβουλευτική και δημόσια συζήτηση με το ίδιο αντικείμενο, άλλη μία κυβέρνηση που «λερώνει» τα χέρια της με το μελάνι ενός πολυνομοσχεδίου που «της επέβαλαν οι δανειστές».