Ανεξαρτήτως του πώς πηγαίνουν οι δείκτες της οικονομίας, το ζητούμενο για όλους είναι πώς αισθάνονται για την οικονομική τους κατάσταση και αν βλέπουν με αισιοδοξία ή με απαισιοδοξία το οικονομικό τους μέλλον. Αν δηλαδή θεωρούν ότι στο κοντινό μέλλον η οικονομική τους θέση θα βελτιωθεί ή θα χειροτερέψει. Αυτή η αίσθηση είναι που ονομάζουμε “κλίμα” στην οικονομία και αυτό είναι που καθορίζει όχι μόνο τις οικονομικές αποφάσεις κάθε νοικοκυριού αλλά και τις πολιτικές επιλογές του.

Τι έχω ακούσει Θεέ μου τις τελευταίες μέρες ως φήμες, πληροφορίες, προθέσεις,, «πλάκες», προβλέψεις, ενέργειες ή απλώς – και συγχωρείστε μου τη λέξη- ανοησίες γύρω απ΄ όσα συζητιούνται, εξετάζονται, προτείνονται η «διαρρέουν» σκόπιμα ή διατεταγμένα αριστερά και δεξιά μας με φόντο τις εκλογές και –κυρίως- την επομένη των εκλογών.

Δέκα μέρες σχεδόν έχουν περάσει από τους τρομακτικούς σεισμούς που κατέστρεψαν πλήρως ένα μεγάλο τμήμα της Τουρκίας και της πολύπαθης Συρίας και ο τελικός απολογισμός της θεομηνίας δεν είναι ακόμη γνωστός. Ούτε και θα μπορούσε να είναι όταν δεν είναι δυνατόν να υπολογιστεί ο συνολικός αριθμός των θυμάτων, αφού είναι χιλιάδες οι οικογένειες που έχουν ξεκληριστεί πλήρως, άρα δεν υπάρχει κανείς για να τις αναζητήσει, όταν δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο στην περιοχή που κτυπήθηκε και όταν έχει νεκρώσει κάθε δραστηριότητα, πέρα από τις προσπάθειες που γίνονται για ανεύρεση νεκρών (οι όποιες ελπίδες για επιζώντες κάτω από τα συντρίμμια ανάγονται στη σφαίρα των θαυμάτων πια) και την στοιχειώδη ανακούφιση όσων γλύτωσαν.

Στην Ιαπωνία, στα τέλη του 19^ου αιώνα με την καθοδήγηση του αυτοκράτορα Μεϊτζι εφαρμόζεται ένα ευρύ πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων. Ψηφίζεται και εφαρμόζεται το σύνταγμα του 1889 που καθιερώνει κοινοβούλιο δύο σωμάτων. Την Βουλή των Αντιπροσώπων με 300 εκλεγμένους αντιπροσώπους και την Βουλή των Λόρδων με 500 διορισμένους αξιωματούχους από τις τάξεις των αυτοκρατορικών συμβούλων, των ενόπλων δυνάμεων και της κρατικής γραφειοκρατίας. 

Είναι σχεδόν αδύνατον να αποτυπωθεί με τα λόγια και ακόμη περισσότερο με τη γραφή, το μέγεθος της καταστροφής και της ανείπωτης οδύνης που προκάλεσαν οι σεισμοί στην Τουρκία και τη Συρία. Σε τέτοια γεγονότα, η εικόνα έχει τον πρώτο λόγο, σε συνδυασμό με τους αριθμούς που δίνουν τις διαστάσεις της φοβερής τραγωδίας. Η συμβολή της φτωχής «πένας» περιορίζεται σε μία προσπάθεια πρόβλεψης και ανάλυσης των πιθανών κοινωνικών και πολιτικών συνεπειών στο μέλλον, βραχυπρόθεσμο, ή έστω μεσοπρόθεσμο.

Η πολιτική καθημερινότητα συνεχίζεται καρκινοβατώντας προς τις εκλογές και όλοι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο έχουν αρχίσει να ετοιμάζονται, να τρέχουν και περιφέρονται από κοπή πίτας σε κοπή πίτας, θεωρώντας δεδομένο ότι ο Απρίλιος είναι ο μήνας της κάλπης.