Το υπονόησε. Δεν τον πιστέψαμε. Το είπε. Τον αμφισβητήσαμε. Το ξαναείπε. Αρχίσαμε να ψάχνουμε «τι εννοεί». Και πέρασε αρκετός καιρός. Ώσπου –περίπου- το ανακοίνωσε. Και μιλάμε για τον πρωθυπουργό. Και τις «πρόωρες εκλογές». Που μπορεί να μην είναι και τόσο «πρόωρες» ( Ιούλιο του 2019 είχαν γίνει οι τελευταίες) αλλά πάντως θα γίνουν. Έστω δυο μήνες νωρίτερα.

Τα κόκκινα δάνεια δεν βαραίνουν πια καταστροφικά τους ισολογισμούς των ελληνικών τραπεζών, όμως παραμένουν σε εκκρεμότητα πνίγοντας την ελληνική οικονομία. Οι τράπεζες δηλαδή απηλλάγησαν από αυτά, αλλά οι οφειλέτες όχι. Αποτέλεσμα είναι ότι οι ελληνικές επιχειρήσεις και μεγάλο μέρος των ελληνικών νοικοκυριών δεν μπορεί να χρηματοδοτηθεί από τις τράπεζες επειδή χρωστάει. Και οι τράπεζες που αναζητούν λειτουργική κερδοφορία, δεν έχουν σε ποιον να δώσουν δάνεια. Έχουμε λοιπόν επιχειρήσεις που χρειάζονται δάνεια και τράπεζες που θέλουν να δώσουν δάνεια, αλλά δεν μπορούν διότι οι επιχειρήσεις που τα χρειάζονται δεν επιτρέπεται να δανειοδοτηθούν επειδή χρωστάνε στα funds στα οποία οι τράπεζες πούλησαν τα χρέη τους.

Μέγα-τάση (megatrend) χαρακτηρίζεται η κοινωνική τάση που αποκτά μαζικό χαρακτήρα και προκαλεί μέσο-μακροπρόθεσμες και μη αντιστρέψιμες επιπτώσεις σε βασικούς τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας. Τα αίτια που προκαλούν την εμφάνιση της Μέγα-τάσης είναι τις περισσότερες φορές γνωστά γι’ αυτό είναι σχετικά ασφαλής και η πρόβλεψη των πολιτικό-οικονομικών συνθηκών που θα προκύψουν.

Μία από τις βασικές αιτίες “φτώχειας” στην Ελλάδα είναι το διαρκές έλλειμμα του ισοζυγίου των συναλλαγών μας με το εξωτερικό. Το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών, όπως ονομάζεται, είναι το καθαρό ποσόν των χρημάτων που φεύγουν κάθε χρόνο εκτός χώρας για τις εισαγωγές, αν αφαιρεθεί από αυτό το ποσόν που έρχεται στη χώρα από τις εξαγωγές και τον τουρισμό. Κάθε χρόνο λοιπόν εμείς χάνουμε χρήμα. Σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης αυτό δεν είναι πρόβλημα διότι η ΕΕ ουσιαστικά ευνοείται από αυτό το έλλειμμα. Μας παίρνουν το χρήμα. Εμείς έχουμε έλλειμμα, οι άλλες χώρες πλεόνασμα, εμείς εισάγουμε από αυτές περισσότερα από όσα τους εξάγουμε, οπότε είναι αδιάφοροι για το πρόβλημα μας, αν όχι και ευχαριστημένοι.

Θεωρώ βέβαιο, γιατί δεν μπορώ να υποθέσω το αντίθετο, ότι η ελληνική πλευρά ενημερώνει με κάθε λεπτομέρεια και σε καθημερινή βάση τον ΟΗΕ, το ΝΑΤΟ, τις πρωτεύουσες όλων των νατοϊκών συμμάχων και ειδικά των σημαντικότερων, καθώς και τις κυβερνήσεις τουλάχιστον απανταχού της Δύσης, για τις απειλές και τα μπεχλιβανιλίκια που εκτοξεύει επίσης σε καθημερινή βάση η Τουρκία εναντίον της χώρας μας. Θα ήταν αδιανόητο να μη γίνεται κάτι τέτοιο και αυτό πρέπει να είναι το πρώτο μέλημα των πρεσβειών μας σε όλο τον πλανήτη. Στο κάτω – κάτω της γραφής δεν έχουν και πολλά άλλα να κάνουν οι πρεσβευτές μας στο σημερινό κόσμο που η τεχνολογία επιτρέπει τις απευθείας επικοινωνίες μεταξύ των υπουργείων Εξωτερικών, αλλά και άμεση γνώση όσων συμβαίνουν σε παγκόσμιο επίπεδο. Αυτό ισχύει ακόμη περισσότερο για τους πρεσβευτές μας στις χώρες – εταίρους στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όπου πολλές καίριες αποφάσεις λαμβάνονται συλλογικά σε κεντρικό επίπεδο και αντίστοιχα το ίδιο συμβαίνει με τις ανάλογες πολιτικές που ακολουθούνται.

«Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα», λέει το τραγούδι του Βασίλη Παπακωνσταντίνου που ακούστηκε για πρώτη φορά το 1982, αλλά ακόμα δεν το εμπεδώσαμε.