Πώς μπορούμε να μετρήσουμε τις ιδιότητες της ανθρώπινης ύπαρξης που δίνουν νόημα στη ζωή και την καριέρα μας; Τι θα λέγατε για τη χάρη, την ευγένεια και την ακεραιότητα; Τι αξία θα βάλουμε στο πάθος, την αφοσίωση και την εμπιστοσύνη; Πόσο προσθέτουν στη ζωή μας το κέφι, η πνοή μιας ανθρώπινης φωνής και μια νότα αυτοεκτίμησης; Πως να αποτιμήσουμε τη φιλία, τη συνεργασία, την αφοσίωση και το πνεύμα? Κατηγορηματικά, ο οργανισμός που αγνοεί τα άυλα χαρακτηριστικά με τα οποία τα ανθρώπινα όντα που είναι οι συνοδοιπόροι μας στη ζωή εμπλουτίζουν τη σταδιοδρομία τους, δεν θα οικοδομήσει ποτέ μια μεγάλη συνεργατική δύναμη ή έναν μεγάλο οργανισμό. Η επιτυχής ηγεσία δεν έχει σχέση με το αν είναι κανείς σκληρός ή μαλακός, ευαίσθητος ή διεκδικητικός, αλλά με ένα σύνολο γνωρισμάτων. Δεν υπάρχει δε καμία προσωπική γοητεία τόσο μεγάλη όσο η γοητεία μιας χαρούμενης και αισιόδοξης ιδιοσυγκρασίας.

Ο ηγέτης δεν είναι εκείνος που μπορεί να κάνει τη δουλειά καλύτερα από τους ανθρώπους του. Είναι εκείνος που μπορεί να τους παρακινήσει και πείσει να την κάνουν καλύτερα απ’ όσο εκείνος μπορεί. Δε νοιάζεται για την καριέρα του. Ενδιαφέρεται πρώτα από όλα για τις καριέρες των άλλων.

Η μεγαλύτερη πρόκληση για τον ηγέτη είναι να είναι δυναμικός - μα όχι αγενής, ευγενής -μα όχι αδύναμος, ορμητικός - αλλά όχι νταής, στοχαστικός - μα όχι νωχελικός, ταπεινός - μα όχι δουλικός, υπερήφανος - μα όχι αλαζόνας,να έχει χιούμορ –αλλά να μη γίνεται κωμικός. Ένας ηγέτης βλέπει περισσότερα απ’όσα οι άλλοι μπορούν, μακρύτερα και νωρίτερα από εκείνους.

Η ηγεσία διευρύνει τους ορίζοντες των οραμάτων.

Σχεδόν κανείς από τους ισχυρούς αυτού του κόσµου δεν είναι ιδιαίτερα χαρισµατικός, µορφωµένος, γοητευτικός ή όµορφος. Γίνονται ισχυροί επειδή θέλουν να γίνουν.