Ένας από τους βασικούς λόγους για τους οποίους θέλουμε να πετυχαίνουμε στη ζωή, είναι για να αισθανόμαστε ασφαλείς. Η ασφάλεια είναι το δεύτερο επίπεδο στην πυραμίδα ιεράρχησης αναγκών του Μaslow και βασικό συστατικό της ευτυχίας, παρότι μερικές φορές την μπερδεύουμε με την εξασφάλιση. Το τρίτο επίπεδο είναι αυτό του «ανήκειν».

Το εγώ και η επιτυχία συγκαταλέγονται μεταξύ των ισχυρότερων εθισμών στον κόσμο. Το «εγώ» μας, εμποδίζει τη δυνατότητά μας να βοηθήσουμε και να επηρεάσουμε τους γύρω μας, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο βρίσκεται υπό τον έλεγχό μας. Εάν δεν μπορούμε να «καταπιούμε» την αλαζονεία μας, δεν μπορούμε να οδηγούμε ανθρώπους. Οι αλαζόνες ηγέτες θέλουν να βρίσκονται πάντα στο προσκήνιο, αυτοπροβάλλονται με τη στάση και τα λόγια τους, δεν αποτελούν τους καλύτερους συμπαίκτες και βρίσκονται σε μια διαρκή ένταση. Δεν ησυχάζουν ποτέ και πάντα θέλουν να επιδεικνύουν την υπεροχή τους τόσο στα μεγάλα όσο και στα μικρά. Η αλαζονεία τους, τους εμποδίζει να πλησιάζουν πρώτοι ή πολύ κάποιον. Επιζητούν συνέχεια τον θαυμασμό των άλλων χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τους ότι ένας βλάκας βρίσκει πάντα κάποιον πιο βλάκα να τον θαυμάζει.  Είναι συνήθως εξοργισμένοι μ’ αυτό που έχουν σήμερα και γίνονται έξαλλοι μ’ αυτό που δεν έχουν. Εκνευρίζονται μ’ αυτό που είναι και υποφέρουν όταν συγκρίνονται με αυτό που θα ήθελαν να είχαν γίνει.

Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι η ταπεινοφροσύνη είναι το αντίθετο της αλαζονείας, όταν, στην πραγματικότητα, είναι ένα σημείο ισορροπίας.

Μια φορά κι έναν καιρό, μια τεράστια γοητευτική τριανταφυλλιά μεγάλωνε ακριβώς στο κέντρο ενός υπέροχου κήπου. Είχε ένα ζωηρό κόκκινο χρώμα και δεν ήταν μόνο όμορφη αλλά επιπλέον το ήξερε. Της άρεσε μάλιστα να τραγουδάει εκείνο το όμορφο τραγούδι που είχε γραφτεί για κείνο «το πιο όμορφο λουλούδι του κήπου».

Ποια είναι η διαφορά μεταξύ φιλοδοξίας και ματαιοδοξίας;

Η κοινωνική μειονεξία που εμφανίζεται στον άνθρωπο μέσα από τη σύγκριση τον κάνει, όπως έχουμε προαναφέρει σε προηγούμενο άρθρο, να μην επιθυμεί επιτυχία επάνω στη ζωή με τη μορφή της προσφοράς, αλλά επιτυχία και νίκη πάνω στους άλλους. Όσο θα επιθυμούμε νίκη πάνω στους άλλους, τόσο πιο μειονεκτικά θα νοιώθουμε, γιατί όσο έξυπνοι και να είμαστε, πάντα θα υπάρχει κάποιος εξυπνότερος, όσο δυνατοί και να είμαστε πάντα θα υπάρχει δυνατότερος, όσο όμορφοι,όσο ικανοί, όσο όσο όσο.

O φαινομενικά τελειοκράτης ηγέτης διαφέρει τις περισσότερες φορές από αυτό που δημιουργεί την εντύπωση ότι είναι. Η αγάπη του για την τελειότητα δεν είναι πάντα αληθινή. Παίζει ένα παιχνίδι με τους ανθρώπους, για να κρύψει το πάθος του για εξουσία και έλεγχο στους γύρω του. Είναι το παιχνίδι της υπεροχής τού ενός, που έχει σκοπό να μειώσει τους άλλους για να μπορεί αυτός να λάμψει συγκρινόμενος μαζί τους. Φοβάται την αποτυχία, προσπαθεί να δείχνει τέλειος, φανερώνοντας έτσι τη μεγάλη του φιλοδοξία να είναι πάνω από τους άλλους. Επιμένει να τηρούν οι άλλοι τους δικούς του κανόνες, εξασφαλίζοντας έτσι ότι δεν θα μπορέσουν να τον ξεπεράσουν, εφόσον ανεβάζει όλο και πιο ψηλά τα ζητούμενα standards που θέτει και που ούτε εκείνος δεν μπορεί από μόνος του να φθάσει. Διαπνέεται από έντονο φόβο και ζητά να προστατευθεί με ένα φράγμα από κανόνες και πρότυπα. Του είναι αδύνατη η συνύπαρξη σε μια ομάδα με άλλα ισότιμα μέλη. Πρέπει να κατηγορήσει, να βρει λάθη και να επιρρίψει ευθύνες σε όλους, για να μπορέσει να τους εξουδετερώσει, να τους χαρακτηρίσει κατώτερους και να αποκτήσει την πολυπόθητη ανωτερότητα, έστω και αν αυτό δεν είναι προς το συμφέρον του. Θέλει να κρατά πάντα μια απόσταση ανωτερότητας ανάμεσα στον εαυτό του και τους άλλους, επειδή φοβάται την ισότιμη συμμετοχή στην κοινωνία. Παίζει το παιχνίδι «εγώ ο μεγάλος, εσύ ο μικρός». Στόχος του δεν είναι η δημιουργία από μόνη της, αλλά και ο ανταγωνισμός και η από θέση ανωτερότητας σύγκριση του εαυτού του με όλο τον υπόλοιπο κόσμο, μέσα από την οποία επιβεβαιώνει στα όνειρά του, την καθολική υπεροχή του μέσα από την φαινομενική επιτυχία του, η οποία όμως συνεχίζει να τον κρατάει μακριά από την ευτυχία.