Αν μάθαμε κάτι από τη –δεύτερη εντός διμήνου- προεκλογική περίοδο, είναι μάλλον ότι οι …περίοδοι του είδους αποδεικνύονται εχθρικές προς την εκφορά σοβαρού και ειλικρινούς πολιτικού λόγου. Η χώρα χειμάζεται από την κρίση, ο ευρωπαϊκός νότος ομοίως, η Ε.Ε. παλινδρομεί ελλείψει ηγεσίας με όραμα για το μέλλον, παρά ταύτα όμως ο προεκλογικός λόγος εξαντλήθηκε ως επί το πλείστον σε παροχολογία και υποσχέσεις. Σαν να ήταν δήθεν εφικτό να αλλάξουν άρδην τα πράγματα και να επιστρέψουμε στο 2008 χωρίς δαπάνη και κάματο.

Πριν από χρόνια περπατούσαμε με έναν φίλο (που τον χάσαμε νέο) στη Σέριφο, στο άκρο του λιμανιού όπου ο δρόμος ήταν (ίσως και να είναι ακόμη, δεν ξέρω) χωμάτινος. Αρχιτέκτονας και κατασκευαστής εκείνος, είχε πει ότι τον ενοχλούσε η σκόνη – «μια άσφαλτο δεν μπορούσαν να ρίξουν;». Οι γυναίκες της παρέας αντέλεξαν, ωραία ήταν που παρέμενε ο χωματόδρομος σ’ αυτό το παραθαλάσσιο κομμάτι. Λίγα μέτρα πιο κάτω μας χτύπησε η αποφορά αποχέτευσης – βλάβη ή έλλειψη βιολογικού καθαρισμού. Οι γυναίκες εκδήλωσαν τη δυσφορία τους. «Α, δεν έχει», είπε ο φίλος, «δεν έχει “θέλω τον χωματόδρομο αλλά όχι τη βρώμα”, πακέτο πάει, ολόκληρο θα το πάρετε ή θα το απορρίψετε».

Δικαιολογείται, ίσως, κάθε αμφιβολία ως προς το ποιό ελληνικό κόμμα πράγματι υπηρετεί την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη, φαίνεται όμως μάλλον αναμφίβολο ότι κόμματα, μέσα ενημέρωσης και ξένοι φορείς κάνουν ό,τι μπορούν για να παραμείνουμε στη ...νευροζωνη, όπου βρισκόμαστε επί δυόμισι χρόνια με τραυματικές συνέπειες τόσο για την οικονομία, όσο και για το αίσθημα ασφάλειας και τη δημιουργική διάθεση του πληθυσμού.

Επειδή ασκώ το εκλογικό μου δικαίωμα από φιλομάθεια, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας αυτό που έμαθα αυτήν τη φορά (από αναλύσεις των αποτελεσμάτων είναι, άλλωστε, βέβαιο ότι θα έχουμε ήδη χορτάσει την ώρα που θα αναρτηθεί τούτο δω το σχόλιο).

Τη γενική εντύπωση από την επιλογή των υποψηφίων (των της Επικρατείας συμπεριλαμβανομένων) των κομμάτων θα τη διερμήνευε, νομίζω, ένα …αντίστροφο σχόλιο: ότι δεν δικαιολογούνταν οι τυχόν προσδοκίες για το αντίθετο. Όταν παρά τη μεσολαβήσασα οικονομική και κοινωνική καταστροφή οι κεντρικές παρατάξεις δεν εγκαταλείπουν την πεπατημένη των συνθημάτων και των εύηχων υποσχέσεων, θα ήταν παράξενο να περιμένει κανείς ότι θα εγκατέλειπαν την επιλογή προσώπων με μόνο «πολιτικό» προσόν την αναγνωρισιμότητα.

Σύμφωνα με αμερικανικό σαρκασμό, εκλογές είναι η τακτική διαδικασία μέσω της οποίας σημαντικά κεφάλαια μετατοπίζονται από τις τσέπες των φορολογουμένων σε εκείνες των ιδιοκτητών ραδιοτηλεοπτικών μέσων ενημέρωσης. Το ευφυολόγημα απέβλεπε να υπογραμμίσει τη διόγκωση των τηλεοπτικών (κυρίως) πολιτικών διαφημίσεων στις προεκλογικές εκστρατείες των ΗΠΑ. Εκεί τα σποτ, είτε υπέρ του διαφημιζόμενου υποψηφίου είτε αποκλειστικά εναντίον των αντιπάλων του, είχαν (και έχουν) τόση απήχηση, ώστε σε πολλές περιπτώσεις η εκλογική νίκη αποδεικνυόταν ευθέως ανάλογη της διαφημιστικής δαπάνης: επικρατούσε όποιος «επένδυε» περισσότερα από τους πολεμίους του. [Παραλείπω ως αυτονόητο το ότι αυτήν την επένδυση ο νικητής φροντίζει να την αποσβέσει κατά τη θητεία του.]

Περί Ελλάδας, λαθρομεταναστών και υποδοχής τους στη χώρα μας, έχει πει προσφάτως αρκετά και διαφωτιστικά το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης (υποθέσεις C-411/10 και C-493/10). Αντιγράφω από το σχετικό δελτίο τύπου της 21.12.2011: