Επειδή (όχι «αν και») είναι εθνική επέτειος, αξίζει να διερωτηθούμε λίγο ποια είναι τελευταία η κυριότερη ζημιογόνος δύναμη για τη χώρα και πάντως για ένα μεγάλο μέρος όσων ζούμε –ή έχουμε παγιδευτεί- σ’ αυτήν.

Η κοπέλα (ή μάλλον η κυρία- «κοπελιά» φωνάζαμε παλιά οι άντρες συνάδελφοι ο ένας τον άλλον) ήθελε εξαρχής σολομό σχάρας. Το «εξαρχής», όμως, ήταν κάπως υστερόχρονο, υπό την έννοια ότι η κατά Παρασκευή παρέα είχε ήδη παραγγείλει (και αναλώσει) πέντε πιάτα –και τρία μπουκάλια κρασί (προσέξτε: όχι φιάλες, φιάλη στους πολιτιστικούς χώρους σημαίνει ουίσκι). Παρά τη γοητεία της, ο σολομός έμενε, λοιπόν, στα αζήτητα. Όχι επειδή οι συνδαιτυμόνες ξέρουμε τις γυναίκες- επειδή, λόγω ηλικίας, ξέρουμε τις αντοχές μας.

Η επικράτηση του Κυριάκου Μητσοτάκη στις εσωκομματικές εκλογές της Ν.Δ. δίνει στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης αρχηγό που όχι μόνο δεν φέρει τον χαρακτηρισμό του «μεταβατικού» (όπως συνέβαινε από την παραίτηση του κ. Σαμαρά μέχρι χθες), αλλά συνόδευσε την υποψηφιότητά του και με διακριτό πολιτικό στίγμα ως προς την ανάγκη περιορισμού του κρατικού μηχανισμού στη χώρα.

Παρότι κατανοώ την άποψη ότι αρκεί να ακούει κανείς τις τρέχουσες δηλώσεις π.χ. των Φίλη-Σεβαστάκη περί Φ.Π.Α. στα ιδιωτικά σχολεία για να αντλήσει επαρκή πολιτικά συμπεράσματα χωρίς να χρειάζεται αναδρομή στο παρελθόν, εξακολουθώ να πιστεύω ότι το παρόν δεν είναι πάντα αρκούντως διδακτικό. Ο ευτελής λαϊκισμός του σήμερα κατανοείται πληρέστερα όταν θυμηθούμε εκείνον του χτες, αν μη τι άλλο για να εκτιμήσουμε πληρέστερα τα αποτελέσματά του.

Την οριστική απόφαση να μην ψηφίσω Λαφαζάνη την πήρα όταν έμαθα ότι είχε συγκέντρωση σε ώρα που έπαιζε η Εθνική μπάσκετ  (το ότι χάσαμε κι από πάνω επιβεβαίωσε ότι η ΛΑΕ είναι και κατσικοπόδαρη).

Τα γεγονότα του Σαββατοκύριακου απέδειξαν – από πλευράς αξιώσεων αλλά και ύφους των εταίρων / δανειστών μας- πόσο μεγάλη ζημία προκάλεσε στη χώρα το δημοψήφισμα, από τον τρόπο που προκηρύχτηκε (και τις αναμενόμενες αντιδράσεις των ξένων) μέχρι το παράλογο του ερωτήματος που δίχασε τον κόσμο άνευ λόγου. Η θεαματική στροφή του πρωθυπουργού δεν αίρει τις ευθύνες του για τη βλάβη (που άλλωστε τις παραδέχτηκε), όπως δεν τις αίρει ούτε για την ανοχή στην πεντάμηνη παραληρηματική παρουσία Βαρουφάκη και στα τραύματα που κατάφερε στην Ελλάδα.

Ας μην κρυβόμαστε. Στην πολιτική, όπως και στη ζωή εν γένει, τα πράγματα κρίνονται εκ του αποτελέσματος.