Για τη διακοπή λειτουργίας της ΕΡΤ εξέφρασα τη γνώμη μου τότε. Τότε που έπεσε το μαύρο. Όχι με ετοιμότητα πέντε λεπτών. Έπινα με κάτι φίλους, την επομένη είχα δουλειά, το ανέβαλα μια-δυο μέρες. Χωρίς καμία συγγνώμη για εκείνη την καθυστέρηση (μισθό δεν προσδοκώ, άλλωστε, ώστε να κληθώ σε απολογία ενώπιον της Ζωής), σημειώνω πάντως ότι η πράξη νομοθετικού περιεχομένου ήταν κατάδηλα αντισυνταγματική – και ταυτόχρονα μια εκδήλωση ευτελούς μαγκιάς (αδιάφορο αν προεχόντως «μεσσηνιακού» ή λαζαριδικού ύφους), μέγα επίτευγμα της οποίας ήταν να προκαλέσει εσωτερική κρίση στη ΔΗΜΑΡ και να την εξαναγκάσει να αποχωρήσει από την κυβέρνηση, όπου συνεισέφερε ως εξισορροπητικός πόλος. Και αυτό χωρίς δημοσιονομικό όφελος (το είχε παραδεχθεί και ο Στουρνάρας με τα στενά κοστούμια) – και με νομικά ζητήματα που ενδέχεται να σωρεύσουν βάρη αποζημιώσεων. Και ακόμη, η μεγάλη εκείνη κίνηση Σαμαρά ήταν, από μία πλευρά, η απαρχή της κατανόησης των δανειστών πως ούτε αυτός εννοούσε τις περικοπές που εξήγγελλε – καθώς η μείωση δημόσιου προσωπικού ήταν αβέβαιη (αν όχι εντελώς «μούφα») ενόψει της αναμονής πρόσληψης νέων (κυρίως παλαιών) εργαζόμενων στη νέα δημόσια ραδιοτηλεόραση.

Ο υφυπουργός αθλητισμού Σταύρος Κοντονής μετέβη, όπως διάβασα, στη Μαδρίτη για να παρακολουθήσει τον ευρωπαϊκό τελικό του μπάσκετ. Ελπίζει κανείς ότι, εκτός από τη θαυμαστή μαχητικότητα του Ολυμπιακού (παρά το στενόχωρο τελικό αποτέλεσμα), διαπίστωσε από κοντά και κάτι ακόμη: ότι εκατομμύρια άνθρωποι θεωρούν τις διοργανώσεις του είδους μεγάλες γιορτές και εντυπωσιακές εκδηλώσεις αθλητικής προσπάθειας καθώς και ότι οι ευρωπαϊκές -μάχες και- δάφνες του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού (παλαιότερα –και ελπίζει κανείς και στο μέλλον- και άλλων ομάδων της χώρας) προσθέτουν στους Έλληνες αθλητές και φιλάθλους μια αναντικατάστατη διάσταση ενδιαφέροντος, συγκίνησης και απόλαυσης που δεν μπορούν να προσφέρουν οι εσωτερικές κοκορομαχίες ακόμη και αν παύσουν να λειτουργούν ως θερμοκήπια του χουλιγκανισμού.

Σε αντίθεση με τις απόψεις του ΣΥΡΙΖΑ περί μεθοδευμένης δημοσιογραφικής επίθεσης, της οποίας είναι δήθεν στόχος, έχω την εντύπωση ότι η κυβέρνηση έχει μάλλον «απαλή» αντιμετώπιση από τον Τύπο – ακόμη και όταν εξεμεί κατηγορίες περί «προδοσίας» εναντίον παντός διαφωνούντος με τα (μη) πεπραγμένα της. Σύνηθες φαινόμενο αυτό σε νέα κυβερνητικά σχήματα (θυμηθείτε την ευνοϊκή στάση έναντι της κυβέρνησης του Γ.Α.Παπανδρέου αλλά και τα περί «ιδεολογικής ηγεμονίας» K. Καραμανλή Jr.), αλλά μάλλον μη προσήκον όποτε καλείται κανείς να σχολιάσει το παρόν χάος (ή δόλο; – γιατί το ερώτημα Σημίτη μήπως η κυβέρνηση επιζητεί τη ρήξη με την Ε.Ε. απασχολεί όλο και περισσότερους). Καθώς, λοιπόν, πιστεύω ότι η στάση μας οφείλει να είναι πολύ επιθετικότερη επειδή αυτό επιτάσσει η ειλικρίνεια, θα αρχίσω από έναν προσωπικό φίλο και παλιό συνάδελφο. Από τον αναπληρωτή υπουργό Πολιτισμού Ξυδάκη και την ενέργειά του να αποπέμψει τον καλλιτεχνικό διευθυντή του Εθνικού Χατζάκη.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου το είχε πει – αν και επί εντελώς άλλου θέματος (όταν το ΠΑΣΟΚ έχασε τους βασικούς δήμους το 1986): «νίκησε η τοπική αυτοδιοίκηση». Κατά τα φαινόμενα η νίκη είναι διαρκής και περήφανη. Εκφρασμένη όχι μόνο στην ένταση με την οποία η αυτοδιοίκηση επέκτεινε τη διαφθορά μέχρι τα χθαμαλά του πολιτικού - διοικητικού συστήματος, αλλά και στην αναποτελεσματικότητά της.

Υπόμνηση του φίλου Θ.Κ.:

Ο Τόλης, φυσικά, τα έχει πει πριν από τον Αλέξη.