Ίσως πρέπει να διευκρινίσουμε κάτι - εκτός αν είναι ιδέα μου, γέννημα σοβαρής πλάνης: το ότι το ελληνικό κράτος (όπως και αρκετά άλλα) διατηρεί, για πλειάδα λόγων, οργανισμούς μικρής ή και μηδενικής απόδοσης αλλά ικανού κόστους και ότι, άρα, θα έπρεπε να τους καταργήσει, δεν σημαίνει ότι χρειάζεται εν γένει λιγότερο κράτος.

Δεν θυμάμαι τη χρονολογία, πρέπει όμως να ήταν αρχές της δεκαετίας του ΄90, όταν Αυστραλός δικαστής είχε αθωώσει έναν τύπο για σεξουαλική παρενόχληση. Τον είχε καταμηνύσει η γυναίκα του (!) γιατί της ζήταγε φορτικά κοκό και επέμενε ακόμη και όταν εκείνη του έλεγε ότι είχε πονοκέφαλο (άγνωστο αν ήταν όντως «πολύ κουρασμένη» ή έβγαζε τα μάτιά της αλλού σαν τη Μάρμω Πανθέου). Στα πλαίσια ενός γάμου, είχε πει ο δικαστής, καθένας από τους συζύγους δικαιούται να ζητάει «φίκι-φίκι» πιεστικότερα απ' όσο οι αστεφάνωτοι εραστές, αρκεί να μη μετέρχεται βία. Χαμός από φεμινιστικές αντιδράσεις. Είχε χρειαστεί ο τότε διευθυντής σύνταξης της εφημερίδας όπου εργαζόμουν για να μας συνεφέρει: «Αντί να δώσουν του ανθρώπου μετάλλιο που μετά από 30 χρόνια γάμου θέλει ακόμη τη γυναίκα του, γίνεται και δίκη! Όλο στραβά τα διαβάζουμε τα πράγματα.

Πάνε λίγα χρόνια, τρία τουλάχιστον π.Μ. (προ Μνημονίου), που είχα λαθρακούσει συζήτηση δύο αγνώστων μου σε σχέση με την αγένεια των ταξιτζήδων. Εκείνος που έθιξε το θέμα έλεγε ότι είχε κουραστεί με τον ενικό, το απότομο ύφος και τις παράνομες επιλογές κούρσας, με βασικά δηλαδή γνωρίσματα της συμπαθέστατης κατά τα άλλα κίτρινης φυλής. Ο συνομιλητής του αντέτεινε ότι όλα αυτά έδειχναν, πάντως, μία γνησιότητα συμπεριφοράς, την οποία ο ίδιος προτιμούσε από την ψεύτικη επαγγελματική ευγένεια των ταξιτζήδων της Γερμανίας, όπου έλεγε ότι είχε ζήσει.

Δεν έχω προσέξει, ομολογώ, σε πόσα σημεία επιβιώνει η σχετική πινακίδα (δεν ξέρω καν πόσο χρειάζεται πλέον με τα σύγχρονα τρόλεϊ), αλλά ίσως τη θυμάστε. Μικρή, αλλά με έντονα γράμματα, ήταν αναρτημένη σε διασταυρώσεις των ηλεκτροφόρων καλωδίων των τρόλεϊ: «χωρίς ρεύμα». Επειδή τότε, επηρεασμένος και από τον Εγγονόπουλο, τηρούσα το «μην ομιλείτε εις τον οδηγόν», είχα ρωτήσει έναν εισπράκτορα (καταλαβαίνετε τι old timer είμαι..). Η πινακίδα, μου είχε πει, ήταν οδηγία στον οδηγό να μη δίνει ρεύμα αν ήθελε να πάει ευθεία - ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων.

Σε ένα από τα κατηγορητήρια για τη Ζήμενς και το σύστημα ασφαλείας των Ολυμπιακών Αγώνων (ξέρετε, αυτήν την υπόθεση που διέφευγαν οι κατηγορούμενοι αλλά προφυλακίζονταν οι γυναίκες και οι κόρες τους) είχα διαβάσει ότι κατά την άποψη του ανακριτή, επειδή τα παραδοθέντα υποσυστήματα δεν ήταν πλήρως διαλειτουργικά (δεν συντονίζονταν πλήρως μεταξύ τους), το Δημόσιο υπέστη ζημία ισόποση προς όλο το τίμημα του συστήματος. Παρέλαβε, δηλαδή, το Δημόσιο κινητά τηλέφωνα, ραντάρ, σταθμούς, αντένες και δεν ξέρω τι άλλο εν λειτουργία, επειδή όμως αυτά δεν συντονίζονται πλήρως μεταξύ τους, ο ανακριτής έκρινε ότι η ζημία του Δημοσίου είναι τέτοια που δεν πρέπει να πληρώσει ούτε αυτά που παρέλαβε - ότι πρέπει, δηλαδή, όχι να μην τα πληρώσει και να τα επιστρέψει, αλλά να τα κρατήσει τζάμπα.

Επειδή με αφορμή το πρόβλημα του ελληνικού δημόσιου χρέους αλλά και τη διεθνή οικονομική κρίση διαβάζουμε και ακούμε διάφορα, μερικά των οποίων κινούνται μεταξύ εκκεντρικότητας και σολοικισμού ενώ άλλα δεν είναι παρά συνθηματολογία με επιστημονική μεταμφίεση, θα ήθελα να προτείνω για τις μέρες αυτές δύο οικονομικά αναγνώσματα - και τα δύο πρόσφατες εκδόσεις, απευθυνόμενες στο γενικό κοινό, κατάλληλες για ανάγνωση το Πάσχα χωρίς να χαλάνε τη γαστριμαργική απόλαυση ή αμέσως μετά τις γιορτές χωρίς να εμποδίζουν την πέψη.