O τίτλος - στο περίπου- ήταν ιδέα φίλου, που σκέπτεται να γράψει κάποτε βιβλίο για τη μετάβαση από τη χρηματιστηριακή ευφορία του 1998-99 στη σημερινή περίοδο της αθρόας προσφυγής εταιρειών στο (άρθρο) 99 του Πτωχευτικού Κώδικα - σε μία διαδικασία, δηλαδή, που αποβλέπει να διευκολύνει προβληματικές επιχειρήσεις να τα βρουν με τους δανειστές τους και να μην πάνε άπατες.

Βρέθηκα για λίγες μέρες σε τόπο όπου δεν φτάνουν εφημερίδες (έχω την ανησυχητική εντύπωση ότι κάθε χρόνο αυτοί οι τόποι αυξάνονται - και την έτι ανησυχητικότερη ότι ελάχιστοι  νιώθουν την έλλειψη) και όπου αντιθέτως φτάνει άφθονο (ίσον: τόσο που να μας φθάνει) τσίπουρο, η κατανάλωση του οποίου καταστέλλει κάθε επιθυμία να παρακολουθήσει κανείς τηλεόραση - ή πάντως καταστέλλει κάθε τέτοια δική μου επιθυμία, ούτως ή άλλως ασθενή.

Αναρωτιέμαι μήπως, παράλληλα με τη σύσταση διακομματικής ή άλλης επιτροπής για τη μελέτη των επιθέσεων εναντίον βουλευτών, θα έπρεπε να επιλαμβάνεται των περιστατικών η αστυνομία και η δικαιοσύνη. Οι υπαίτιοι είναι σε αρκετές περιπτώσεις γνωστοί και θα μπορούσαν κάλλιστα να συλλαμβάνονται και να τιμωρούνται, όσο οι υπόλοιποι μελετάμε το θέμα.

Ψυχραιμία, παιδιά. Μπορεί να επέρχεται το Μεσοπρόθεσμο, μπορεί να μας έχουν τρελάνει οι οικονομολόγοι που άλλος θέλει ευρωομόλογο, άλλος δραχμή (κανείς πάντως δεν έχει ύφος οικονομικά πάσχοντος ή αγωνιούντος), αλλά αυτό δεν είναι λόγος να μας παρασύρει το θυμικό.
Πόσες φορές, για παράδειγμα, δεν έχουμε πει στο τηλέφωνο «Κική, μου τελειώνει το φάρμακο», η Κική έχει απαντήσει «κατεβαίνω Κρήτη το Σάββατο, θα δω τον ξάδελφό μου και θα σε φτιάξω» - και δεν εννοούμε ούτε ντόπα, ούτε χόρτο Ζωνιανών, αλλά ότι τελειώνει η καλή η τσικουδιά, οπότε πρέπει να «δαγκώσουμε» και πάλι το στοκ του επίμονου αποστάκτη εξαδέλφου; Γιατί, δηλαδή, όταν λέει το ίδιο ένας μπασκετμπολίστας στον Κύριο Μάκη, να πάει ο νους μας στο κακό;

Διάβασα στις εφημερίδες ότι μέσα στα διάφορα που άκουσε από τους «αγανακτισμένους» ο ανταποκριτής του BBC κατά τη διαδήλωση της περασμένης Τετάρτης (πληροφορία προς τους διαδηλωτές απ’ ότε ήμην νέος: όταν επιχειρείς να σπάσεις φράγμα της αστυνομίας, η αστυνομία έχει τοποθετηθεί εκεί για να δείρει, όχι για να μοιράσει σοκολατάκια), ήταν και ρήση διαδηλωτή ότι δεν θέλουμε βοήθεια από την Ε.Ε., προτιμάμε να είμαστε «φτωχοί και χρεοκοπημένοι».

Με τίτλο «Οι αιτίες της παρακμής της σύγχρονης Ελλάδας», οι εκδόσεις «Θεμέλιο» εξέδωσαν την εισαγωγή που είχε γράψει προ εικοσαετίας ο Παναγιώτης Κονδύλης στο βιβλίο του «Η παρακμή του Αστικού Πολιτισμού» (επίσης από το Θεμέλιο»). Θα πρότεινα την ανάγνωση του βιβλίου εκείνου ολόκληρου– και θα σημείωνα ότι ο τίτλος της εισαγωγής του ήταν πολύ λιγότερο «φιλόδοξος» από αυτόν που υιοθέτησε ο εκδοτικός οίκος στην τωρινή αυτοτελή έκδοσή της. Ο Κονδύλης δεν διατείνεται ότι σκιαγραφεί (όλες) τις αιτίες της παρακμής της σύγχρονης Ελλάδας: οι αυθεντικός τίτλος της εισαγωγής ήταν «Η καχεξία του αστικού στοιχείου στη νεοελληνική κοινωνία και ιδεολογία».

Η σύγκλισή μου με τους αγανακτισμένους («αγανακτημένους» δεν ήταν κάποτε το τυπικώς σωστό;) κατεγράφη την Παρασκευή το πρωί, όταν είδα σε εφημερίδα έναν από αυτούς σταυροπόδι και μπροστά του επτά κουτάκια και δύο μπουκάλια μπύρας. Θετικό. Δεν θα άντεχα στη θέα μιας αγανάκτησης συνοδευμένης από χυμό (φυσικό ή ...αφύσικο) ή φρούτα.