Διάβασα με ενθουσιασμό, όπως όλοι οι Έλληνες, τα σχέδια δημιουργίας του e-Τειρεσία (εκ του ελληνικού «ε, Τειρεσία!» - κατά το καζαντζιδικό  «ε, καπετάνιε (θέλεις ένα ναύτη ακόμα;»), όπου θα καταγράφονται ηλεκτρονικά όσοι χρωστούν στο Δημόσιο, ώστε ακαριαία να ασκούνται μηνύσεις εναντίον τους και να τους κατάσχονται τα πάντα, από σπίτια και αυτοκίνητα μέχρι (αμεταχείριστα) προφυλακτικά.

Σε σχέση με την οικολογική μήνη για την «υποχώρηση» της κ. Μπιρμπίλη για τα 4 στρέμματα (γιατί άλλοι οργιστήκαμε με την πρωτοβουλία, όχι με τη μεταστροφή), αντιγράφω μερικά τριβιάλ νομικά κειμενάκια σε σχέση με το …μάρμαρο τέτοιων μέτρων.

Στην κόντρα Βενιζέλου – Ραγκούση (κατ’ αλφαβητική σειρά) τα μέσα ενημέρωσης είχαν σημείο αναφοράς τη σημασία της σύγκρουσης για την κυβέρνηση και το ΠαΣοΚ. Ποια τα αίτιά της, ποιες οι προεκτάσεις της, τι υποθήκες βάζουν αμφότεροι. Μήπως θα έπρεπε, πολύ πριν από αυτά, να σταθούμε στην ουσία της δήλωσης Βενιζέλου; Στο τι σημαίνει για το κράτος και την κυβερνητική πολιτική η άποψη ενός πανέξυπνου ανθρώπου που προσδοκούσε –και δεν έχει παραιτηθεί από την προσδοκία- να γίνει πρωθυπουργός;

«Δεν τους καταλαβαίνω μερικές φορές κάποιους ανθρώπους», είπε η Τίνα αφού ήπιε μια γερή γουλιά από το μεταλλικό νερό της – σε κοντό ποτήρι με δύο παγάκια- και έτριψε ελαφρά ανάμεσα στα δάχτυλα του αριστερού χεριού λίγο θυμάρι που έφερε προς τη μύτη σαν για να σνιφάρει – αλλά ήταν μόνο για την αύρα. «Έχουν», συνέχισε περίλυπη, «μια παράξενη εμμονή να θέλουν να χτίσουν στα οικόπεδά τους -ή να τα πουλήσουν- αντί να χαίρονται τον χέρσο τόπο, την ομορφιά της ερημιάς, τη δυνατότητα να φυτέψουν παντζάρια ή φωτοβολταϊκά – αν επιτραπούν τελικά, γιατί στη Νατούρα, τη φύση εννοώ, είναι κι αυτά μια παραφωνία, τυφλώνουν, λένε οι ειδικοί, την καφέ αρκούδα όταν βλέπει την αντανάκλασή τους από τα πενήντα χιλιόμετρα. Άσε το άλλο, ότι είναι όλοι στα τσίπουρα και στα τσιγάρα, αντί να απολαμβάνουν τον καθαρό αέρα και να βελτιώνουν τον χρόνο τους στα δέκα χιλιόμετρα.»