Τα γεγονότα του Σαββατοκύριακου απέδειξαν – από πλευράς αξιώσεων αλλά και ύφους των εταίρων / δανειστών μας- πόσο μεγάλη ζημία προκάλεσε στη χώρα το δημοψήφισμα, από τον τρόπο που προκηρύχτηκε (και τις αναμενόμενες αντιδράσεις των ξένων) μέχρι το παράλογο του ερωτήματος που δίχασε τον κόσμο άνευ λόγου. Η θεαματική στροφή του πρωθυπουργού δεν αίρει τις ευθύνες του για τη βλάβη (που άλλωστε τις παραδέχτηκε), όπως δεν τις αίρει ούτε για την ανοχή στην πεντάμηνη παραληρηματική παρουσία Βαρουφάκη και στα τραύματα που κατάφερε στην Ελλάδα.

Ας μην κρυβόμαστε. Στην πολιτική, όπως και στη ζωή εν γένει, τα πράγματα κρίνονται εκ του αποτελέσματος.

Επειδή η αγωνία για τη συμφωνία ή τη ρήξη, την τύχη των τραπεζών και τον κίνδυνο επιβολής περιορισμών στην κίνηση κεφαλαίων δεν πρέπει να αποσπά εντελώς την προσοχή μας από άλλα μεγάλα ζητήματα, υπενθυμίζω ότι η επιτροπή της Προέδρου (μία είναι η πρόεδρος,  όπως θα λέγαμε στη μπάλα) έχει αποφανθεί επιστημονικά ότι το χρέος είναι επαχθές, επονείδιστο και άλλα του είδους, ώστε είναι διαγραπτέο χωρίς πολλές κουβέντες. Το γεγονός ότι η επιστημονική αυτή διαπίστωση δεν λύνει κανένα πρακτικό θέμα (διότι και το απεχθές χρέος αν δεν πληρώσουμε, πάλι χρεοκοπούμε, πάλι δεν μας δανείζουν κ.ο.κ.) δεν πρέπει να μας ωθεί να υποτιμούμε τη σημασία της. [Ούτε να διερωτώμαστε γιατί ήταν απεχθές το χρέος από το 2010 και μετά και όχι το προηγούμενο – πολύ περισσότερο που τέτοιες ερωτήσεις θίγουν τα πεπραγμένα των κυβερνήσεων Καραμανλή του νεότερου, ο οποίος παραμένει –άτοκο- πολιτικό κεφάλαιο για τον τόπο.]

Για τη διακοπή λειτουργίας της ΕΡΤ εξέφρασα τη γνώμη μου τότε. Τότε που έπεσε το μαύρο. Όχι με ετοιμότητα πέντε λεπτών. Έπινα με κάτι φίλους, την επομένη είχα δουλειά, το ανέβαλα μια-δυο μέρες. Χωρίς καμία συγγνώμη για εκείνη την καθυστέρηση (μισθό δεν προσδοκώ, άλλωστε, ώστε να κληθώ σε απολογία ενώπιον της Ζωής), σημειώνω πάντως ότι η πράξη νομοθετικού περιεχομένου ήταν κατάδηλα αντισυνταγματική – και ταυτόχρονα μια εκδήλωση ευτελούς μαγκιάς (αδιάφορο αν προεχόντως «μεσσηνιακού» ή λαζαριδικού ύφους), μέγα επίτευγμα της οποίας ήταν να προκαλέσει εσωτερική κρίση στη ΔΗΜΑΡ και να την εξαναγκάσει να αποχωρήσει από την κυβέρνηση, όπου συνεισέφερε ως εξισορροπητικός πόλος. Και αυτό χωρίς δημοσιονομικό όφελος (το είχε παραδεχθεί και ο Στουρνάρας με τα στενά κοστούμια) – και με νομικά ζητήματα που ενδέχεται να σωρεύσουν βάρη αποζημιώσεων. Και ακόμη, η μεγάλη εκείνη κίνηση Σαμαρά ήταν, από μία πλευρά, η απαρχή της κατανόησης των δανειστών πως ούτε αυτός εννοούσε τις περικοπές που εξήγγελλε – καθώς η μείωση δημόσιου προσωπικού ήταν αβέβαιη (αν όχι εντελώς «μούφα») ενόψει της αναμονής πρόσληψης νέων (κυρίως παλαιών) εργαζόμενων στη νέα δημόσια ραδιοτηλεόραση.

Ο υφυπουργός αθλητισμού Σταύρος Κοντονής μετέβη, όπως διάβασα, στη Μαδρίτη για να παρακολουθήσει τον ευρωπαϊκό τελικό του μπάσκετ. Ελπίζει κανείς ότι, εκτός από τη θαυμαστή μαχητικότητα του Ολυμπιακού (παρά το στενόχωρο τελικό αποτέλεσμα), διαπίστωσε από κοντά και κάτι ακόμη: ότι εκατομμύρια άνθρωποι θεωρούν τις διοργανώσεις του είδους μεγάλες γιορτές και εντυπωσιακές εκδηλώσεις αθλητικής προσπάθειας καθώς και ότι οι ευρωπαϊκές -μάχες και- δάφνες του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού (παλαιότερα –και ελπίζει κανείς και στο μέλλον- και άλλων ομάδων της χώρας) προσθέτουν στους Έλληνες αθλητές και φιλάθλους μια αναντικατάστατη διάσταση ενδιαφέροντος, συγκίνησης και απόλαυσης που δεν μπορούν να προσφέρουν οι εσωτερικές κοκορομαχίες ακόμη και αν παύσουν να λειτουργούν ως θερμοκήπια του χουλιγκανισμού.