Η άκρως αμφιλεγόμενη προσωπικότητα του Γιάνη Βαρουφάκη – ο οποίος ουδέποτε υπήρξε δική μου επιλογή, ούτε ποτέ μου τον ψήφισα βέβαια - κατάφερε προ ημερών να τον κάνει πρώτη είδηση σε όλα, σχεδόν, τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων και ανάγκασε μέχρι και τον Αυτιά να τον «τρολάρει» χαμογελώντας κοροιδευτικά και ξεχνώντας ότι κάποτε τον παρακαλούσε – όπως και τόσοι άλλοι-   να εμφανιστεί στην εκπομπή του  την εποχή της «ακμής» του. Για ένα ….στικάκι ρε γαμώτο.

Διάβαζα τις προάλλες σε απογευματινή, πολιτική εφημερίδα που στηρίζει τον Κυριάκο Μητσοτάκη και την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, ένα βασικό άρθρο διευθυντικού στελέχους της εφημερίδας με καίριες και σημαντικές επισημάνσεις που θέτει επί τάπητος μερικές πολύ σοβαρές διαπιστώσεις για ζητήματα που αφορούν – και φαντάζομαι απασχολούν- τον πρωθυπουργό. Καλογραμμένο, προσεκτικό αλλά «καθαρό». Δεν απομακρυνόταν ούτε κατ ελάχιστον από τις θέσεις στήριξης της κυβέρνησης αλλά πολύ καλόπιστα, με καθαρή διάθεση, έθιγε μια κατάσταση με στόχο να βελτιωθούν κάποια διαπιστωμένα πράγματα και όχι για να κάνει φτηνή αντιπολίτευση, κάτι πολύ δύσκολο όταν αφορά μια κυβέρνηση που ενώ βρίσκεται ήδη περισσότερο από έξι μήνες στην εξουσία, αυξάνει συνεχώς τη διαφορά της στις προτιμήσεις των ψηφοφόρων.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το κάπνισμα κάνει μεγάλο κακό στην υγεία. Και ότι η απόφαση της κυβέρνησης να αποκλείσει την προσέλευση καπνιστών σε κλειστούς χώρους όπου υπάρχουν παιδιά (κυρίως) αλλά και μη καπνιστές, είναι απόλυτα σωστή. Ο μη καπνιστής πρωθυπουργός το ξέρει, η κυβέρνηση το κατάλαβε, ο μέχρι πρότινος αντικαπνιστικός νόμος αποδείχθηκε ανίσχυρος. Ωστόσο είναι τουλάχιστον δυσεξήγητη η κυβερνητική εμμονή να καταδιώκει όχι μόνο τους καπνιστές αλλά και τις επιχειρήσεις που «φιλοξενούν» καπνιστές οι οποίοι αποτελούν ένα μεγάλο ποσοστό των «πελατών» τους .

Όλοι οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι, ανεξάρτητα από το χρώμα, τη θρησκεία ή την χώρα καταγωγής τους. Όλες οι χώρες δεν είναι οι ίδιες, ανεξάρτητα από την οικονομική τους κατάσταση, το πολιτικό τους σύστημα ή την ήπειρο όπου βρίσκονται. Όλα τα ανθρώπινα προβλήματα δεν είναι τα ίδια, ανεξάρτητα από το μέσο εισόδημα των ανθρώπων, τη δημοκρατία την οποία –θεωρητικώς έστω- απολαμβάνουν ή τα ανθρώπινα/πολιτικά δικαιώματα που ισχύουν στον τόπο τους.

Μέσα στην ανησυχητική ασάφεια του «καρότου και μαστίγιου» που για πολλούς καθρεφτίζεται στη στήριξη των Ελληνικών θέσεων απέναντι στη νοσηρή επιθετικότητα της «Ερντογανικής» Τουρκίας από την Ευρωπαική Ένωση, μέσα στην ομίχλη που «βγαίνει» από το «κλίμα Βρυξελλών» όπου απ΄ τη μια προβάλλεται πόσο δίκιο έχει η Ελλάδα και πόσο άδικο η Τουρκία ενώ απ΄ την άλλη οι Ευρωπαίοι εταίροι μας μάς χαιδεύουν τ’ αυτιά αλλά φροντίζουν να κρατήσουν τις ισορροπίες με την Τουρκία αποκαλώντας την «σημαντική χώρα» με την οποία η Ε.Ε. έχει μια «σημαντική συνεργασία», μία παράμετρος μού δημιουργεί τη μοναδική ένδειξη ασφάλειας: Ο Έλληνας πρωθυπουργός.

Ο φετινός Νοέμβριος, υπήρξε- οικονομικά μιλάω πάντα- ο χειρότερος μήνας της ζωής μου. Και όχι μόνο για μένα αλλά για πολλές χιλιάδες, ίσως εκατοντάδες χιλιάδες συνταξιούχων σαν κι εμένα, άλλων με συντάξεις λίγο μεγαλύτερες από τη δική μου και άλλων με λίγο μικρότερες . Κι ας τοποθετήσουμε το ύψος της σύνταξης του καθενός κατά μέσον όρο στα 1300 ευρώ με ένα μικρό επικουρικό. Των 250 ευρώ. Σύνολο: 1550 ευρώ. Και με ένα ενοίκιο που εισπράττουν για κάποιο διαμέρισμα που νοικιάζουν, 350 ευρώ. Πήγαμε στα 1900 ευρώ.

Με αγωνία, άγχος, προσμονή, κατά καιρούς απογοήτευση, νέες προσδοκίες, υπομονή αλλά και στεναχώρια παρακολουθούν οι πολίτες – κι εγώ μαζί- τις προσπάθειες και τις ενέργειες και τις δηλώσεις και τις πρωτοβουλίες της κυβέρνησης. Οι προσπάθειες της νέας – ακόμη- κυβέρνησης φαίνονται δια γυμνού οφθαλμού αλλά τα αποτελέσματά τους είναι σε αρκετές περιπτώσεις δυσδιάκριτα.