Ο βαθμός, στον οποίον ο μικροκομματισμός και η κουτοπονηριά (μαζί με άλλα κρισιμότερα χαρακτηριστικά, όπως η διαχειριστική ανεπάρκεια και η ροπή προς τον αυταρχισμό και την ευτέλεια του ύφους) είναι ριζωμένα στο DNA της σημερινής ελληνικής κυβέρνησης, φαίνεται ίσως περισσότερο σε «λεπτομέρειες» (που λέει ο λόγος) παρά στις μείζονες ακροβασίες περί τον εκλογικό νόμο και το Σύνταγμα.

«Και το πένητας ποιείν τους αρχομένους τυραννικόν…».

Επειδή (όχι «αν και») είναι εθνική επέτειος, αξίζει να διερωτηθούμε λίγο ποια είναι τελευταία η κυριότερη ζημιογόνος δύναμη για τη χώρα και πάντως για ένα μεγάλο μέρος όσων ζούμε –ή έχουμε παγιδευτεί- σ’ αυτήν.

Και όμως. Όπως έχει ήδη αποδειχθεί, δεν επρόκειτο για σαρδάμ. Ίσως μόνο για νεολογισμό – αλλά με το προσόν της ακριβολογίας. Διότι ο πρωθυπουργός κυριολεκτούσε. Η μόνη του ανακρίβεια είναι ότι δεν πολεμά τον «νεοποτισμό». Τον διακονεί.

Τα πράγματα πρέπει να εξελίχθηκαν ως εξής:

Ο Προκόπης, σε μία έξαρση, σ’ ένα φωτεινό διάλειμμα, τρόπος του λέγειν, ανησύχησε μήπως ο άνθρωπος, που τον ανέδειξε πρόεδρο, πάει τη χώρα στα βράχια και βρεθεί (ο Προκόπης) πρόεδρος αύτανδρου ναυαγίου.

Μετά τις εκλογές είναι φυσικό η σχολιογραφία να εστιάζεται στα… μετεκλογικά. Επιτρέψτε μου, ωστόσο, μία παρέκβαση προς το παρελθόν. Αν μη τι άλλο, η Ζωή Κων/λου δίνει την αφορμή συνεχίζοντας τα δικά της.

Πριν από λίγο καιρό διάβασα σε αθηναϊκή εφημερίδα ρεπορτάζ για τον Λε Κορμπυζιέ. Το κείμενο ήταν πολύ καλό, αλλά οι συντάκτες των κειμένων στις εφημερίδες δεν είναι –παρά σπάνια- εκείνοι που επιλέγουν τους τίτλους τους. Καθώς, λοιπόν, το ρεπορτάζ αναφερόταν στις σχέσεις του κορυφαίου δημιουργού με την ακροδεξιά, ο συντάκτης ύλης (όπως τους λέμε) δεν απέφυγε τον πειρασμό. Και επέλεξε: «Ιδιοφυΐα ή φασίστας;».