Αντιγράφω από το σκεπτικό απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου Χαλκιδικής του 2013:

«Επομένως, η ματαίωση των πλειστηριασμών οφείλεται όχι στις υψηλές τιμές της α` προσφοράς (αφού πολλά από τα κατασχεθέντα ακίνητα παραμένουν απούλητα, ακόμα και αν ως α` προσφορά ορίζονται τιμές εξευτελιστικές, σε σχέση με τα δάνεια που λήφθηκαν και τις προσημειώσεις που εγγράφηκαν, προκειμένου να αγοραστούν αυτά), αλλά στην έλλειψη ρευστότητας, που πλήττει γενικά την αγορά, καθώς και στη μεγάλη φορολόγηση και τις λοιπές επιβαρύνσεις των ιδιόκτητων ακινήτων, που επίσης αποτρέπουν τους επίδοξους αγοραστές. Η οικονομική κρίση, όμως, δεν είναι δυνατόν να μετακυληθεί μόνο στους δανειολήπτες - οφειλέτες, οι δε τράπεζες να παραμένουν αλώβητες και να δύνανται, αφ` ενός μεν να εκπλειστηριάζουν τα κατασχεθέντα ακίνητα σε τιμές πολύ κατώτερες των πραγματικών, αφ` ετέρου δε να εξακολουθούν να απαιτούν από τους δανειολήπτες ολόκληρο το κεφάλαιο, που χορήγησαν σε αυτούς, προκειμένου οι τελευταίοι να αγοράσουν τα κατασχεθέντα ακίνητα, καθώς και τους τόκους και τα έξοδα, κατάσχοντας, πολλές φορές, και άλλα στοιχεία της περιουσίας τους.»

Οι κατά Παρασκευήν τακτικοί συμπότες τείνουμε, στο περιθώριο των συζητήσεών μας περί τα αθλητικά, να απορούμε πώς με τέτοιες ανατροπές στη ζωή μας δεν έχει υπάρξει ουσιαστική ανανέωση της πολιτικής σκέψης - ούτε των πολιτικών προσώπων.

Κυβερνητικές πηγές, διάβασα, έκριναν τουλάχιστον «ατυχή» τη χρονική συγκυρία της εγκυκλίου της γενικής γραμματείας δημοσίων εσόδων, με την οποία (κατ’ εφαρμογήν ψηφισμένης νομοθεσίας) φορολογείται ως πρόσθετη παροχή ακόμη και η  -σπανίζουσα - εργοδοτική …καλή κουβέντα προς τον εργαζόμενο. Σημείωσαν μάλιστα ότι το περιεχόμενο της εγκυκλίου αντιβαίνει στο κλίμα των φοροελαφρύνσεων που θέλει να επιβάλει η κυβέρνηση.

Για τη φορολογική μεταχείριση που υφίστανται οι κάτοικοι της χώρας από το κράτος τους (και τους δανειστές του) και το ποια είναι η φυσιολογική αντίδρασή τους, παρακαλώ διαβάστε τι έγραφε ο (νομπελίστας) συγγραφέας Χάινριχ Μπελ (περιγράφοντας μία δίκη):

«Οι περιουσίες των ιδιωτών, είτε αποκτήθηκαν με αγορά, είτε από κληρονομία, είτε από συμμετοχή στα αγαθά κάποιας ομάδας ανθρώπων, δεν συμπεριελήφθησαν κατά κανένα τρόπο, ούτε ρητά ούτε κατά συμπέρασμα, στις ασφάλειες που έλαβε ο πιστωτής του κράτους. Δεν πέρασαν καν από το νου του, όταν έκανε τη συμφωνία δανεισμού. Ήξερε πολύ καλά ότι το Δημόσιο, είτε εκπροσωπείται από μονάρχη είτε από κοινοβούλιο, δεν μπορεί να δώσει ως εγγύηση παρά μόνο τη δημόσια περιουσία – και δεν μπορεί να έχει δημόσια περιουσία παρά μόνον όση πηγάζει από μία δίκαιη και αναλογική επιβάρυνση των πολιτών. Αυτή υπόκειται στις αξιώσεις του πιστωτή του κράτους – και καμία άλλη.»

Έντμουντ Μπερκ, Στοχασμοί για την επανάσταση στη Γαλλία. (μτφρ. δική μου – sorry Edmund.)