«Ο πόλεμος για τον αυστριακό στρατό άρχισε με στρατοδικεία. Μέρες έμεναν κρεμασμένα τα κουφάρια των σκοτωμένων, των υποτιθέμενων και των πραγματικών προδοτών, στα καμπαναριά και στα δέντρα, μπροστά στις εκκλησίες, για τα βλέπουν οι ζωντανοί και να φοβούνται. Μόνο που οι ζωντανοί το είχαν βάλει στα πόδια.»
Γιόζεφ Ροτ, Εμβατήριο Ραντέτσκυ (μτφ. Μαρία Αγγελίδου, Άγρα).

Εν Καλιφορνία των ΗΠΑ –και ειδικότερα στο Στόκτον- συνέβη, καθ΄ α ανέγνωσα στα «καθημερινά» του (ιστότοπου του) δικτύου ABC το εξής δραματικό περιστατικό. Τρεις φίλες, εύσωμες υποθέτει κανείς (από τα επόμενα), συνέφαγαν σε τοπικό εστιατόριο. Μετά τη βρώση ήρθε, ως είθισται, ο λογαριασμός και εκεί, πάνω στην απόδειξη της ταμειακής, η μία διαπίστωσε με αγανάκτηση ότι «μπουφετζής» ή «τσεκαδόρος» τις του καταστήματος, προκειμένου να θυμάται ευκολότερα ποιο τραπέζι ήταν ποιο, είχε γράψει στο δικό τους τον κωδικό «χοντρά κορίτσια».

Αρμόζει και η συνέχεια: «Τι γίνανε, μολόγα τα, χορτάρι για τα' αλόγατα».

Δεν γνωρίζω κατά πόσον οι αντιρρήσεις της ΔΗΜΑΡ και του κ. Κουβέλη στα εργασιακά είναι όντως προσχηματικές, όπως πυκνά εγράφη και ελέχθη. Αυτό που γνωρίζω είναι ότι, αν οι επικριτές του εννοούν πως ο κ. Κουβέλης συνυπολογίζει στις αποφάσεις του το πολιτικό μέλλον του κόμματός του, υπαινίσσονται το αυτονόητο. Το ίδιο ακριβώς κάνει ο κ. Σαμαράς, ο κ. Τσίπρας και γενικώς όλοι – μόνο που αυτό το δεδομένο  δεν αρκεί για να χαρακτηρισθεί προσχηματική η εκάστοτε στάση τους ή η εκάστοτε μεταστροφή τους (κι από τέτοιες, δόξα τω θεώ...).

Δεν θα αναφερόμουν στη βραχεία απουσία μου από τον Ρεπόρτερ (που ευλόγως πιστεύω ότι ευλόγως πέρασε απαρατήρητη),  αν δεν ήταν (και η απουσία και η αναφορά) για καλό σκοπό και σχετική με την κρίση που ζούμε. Εργάσθηκα, μην τα πολυλογώ, σε μια απόσταξη. Δεν ξέρω αν ήταν νόμιμη ή όχι. Όπως οι οικοδόμοι που κατηγορήθηκαν κατά καιρούς ότι συμμετείχαν σε ανέγερση αυθαιρέτων κτισμάτων (πόσο λαθεμένη λέξη: καθόλου αυθαίρετα δεν είναι, οικιστικές ανάγκες και επιθυμίες καλύπτουν τα οικοδομήματα είτε είναι παράνομα, είτε νόμιμα - και εμένα κανένας νόμος δεν μου έχτισε σπίτι), έτσι κι εγώ δεν ρώτησα περί την νομιμότητα - αρκέστηκα στο καβαφικό ερώτημα για την ποιότητα του παραχθέντος τσίπουρου (και ήταν καλή).

Πάνε σχεδόν δύο χρόνια, κάτι μήνες ήταν μετά το πρώτο μνημόνιο, που είχαμε καθίσει για ένα ούζο με δύο φίλους, οι οποίοι μετά από πολυκύμαντη επαγγελματική πορεία εργάζονταν πια αμφότεροι στο δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα.

Λίαν επιτυχημένος διαχειριστής κεφαλαίων στις ΗΠΑ είχε πει προ ετών ότι συνήθιζε να διαβάζει τις τιμές των χρεογράφων με μία μέρα καθυστέρηση. Τον βοηθούσε, έλεγε, να αποφεύγει τον πειρασμό της εστίασης στην ημερήσια διακύμανση. Όσο για τις μεσοπρόθεσμες αναλύσεις, πρόσθετε, διάβαζε πάντα και όσες είχαν γραφεί μερικά χρόνια νωρίτερα - για να θυμάται πόσο έξω έπεφταν συνήθως οι εκάστοτε «έγκυρες» προβλέψεις.